06. Roberts Nora Druga miĹoĹÄ 01 Druga miĹoĹÄ Nataszy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

powiedzieć, zamknął jej usta pocałunkiem. - To obietnica,
której zamierzam dotrzymać.
ROZDZIAA PITY
- Natasza! Zaczekaj! Natasza!
Oderwawszy się od swoich niezbyt produktywnych myśli,
obejrzała się i zobaczyła Terry'ego. Miał na sobie długi bia-
ło-żółty szalik, chroniący go przed pierwszymi chłodami.
Kiedy biegł za nią, końce szalika powiewały na wietrze.
- Cześć, Terry. - Zatrzymała się i poprawiła mu prze�
krzywione okulary.
Terry zmęczył się biegiem. Miał tylko nadzieję, że nie
dostanie ataku astmy.
- Cześć, widziałem cię z daleka - powiedział. Nie
przyznał się, że czekał na nią od dwudziestu minut.
Natasza owinęła go szczelniej szalikiem.
- Powinieneś nosić rękawiczki - zwróciła mu uwagę.
Terry chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie wy�
krztusić słowa.
- Przeziębiłeś się? - Podała mu chusteczkę.
- Nie - odchrząknął głośno. Wziął jednak chusteczkę
i przysiągł sobie, że przechowają aż do śmierci. - Właśnie
się zastanawiałem, czy dziś wieczór, po wykładzie, no
wiesz... czy masz jakieś plany... Pewno tak, ale gdybyś
nie miała, to może... może byśmy skoczyli na filiżankę
kawy - popatrzył na nią z nadzieją w oczach. - To znaczy,
na dwie. Ty byś miała swoją, a ja swoją - uśmiechnął się.
Biedny chłopak, jest bardzo samotny, pomyślała Nata�
sza, odpowiadając mu zdawkowym uśmiechem.
1
86 -& DRUGA MIAOZ NATASZY
- Dobrze.
Cóż jej szkodzi dotrzymać mu towarzystwa przez go�
dzinę czy dłużej, uznała, wchodząc do sali. Będzie mogła
oderwać myśli od...
Od mężczyzny, który przed dwoma tygodniami całował
ją do utraty tchu i który teraz stał przed salą i przekomarzał
się z pulchną blondynką, mającą nie więcej niż dwadzie�
ścia lat.
W ponurym nastroju usiadła w ławce i wsadziła nos
w notatnik.
Spence zauważył ją, gdy wchodziła do sali. Wyraz za�
zdrości na jej twarzy sprawił mu cichą satysfakcję. Naj�
wyrazniej los nie był taki złośliwy, gdy przez ostatnie dwa
tygodnie kazał mu tkwić po uszy w sprawach zawodo�
wych i prywatnych. Drobne naprawy w domu, zebrania
w szkole, spotkania w klubie sprawiły, że nie miał dosłow�
nie chwili czasu. Ale wszystko powoli wracało do normy.
Obserwował Nataszę pochyloną nad zeszytem. Teraz wre�
szcie postara się nadrobić stracony czas.
Przysiadł na skraju biurka i rozpoczął dyskusję o różni�
cach między świecką a kościelną muzyką baroku.
Natasza nie zamierzała w niej uczestniczyć i była pew�
na, że on o tym wie. Bo inaczej dlaczego dwukrotnie
pytałby ją o zdanie?
O, on jest sprytny, pomyślała. Najmniejszym gestem
czy tonem głosu nie zdradził się, że łączy ich coś więcej
niż stosunki służbowe. Prawdopodobnie nikt nie podejrze�
wa, że ten elegancki, błyskotliwy wykładowca tak namięt�
nie ją całował, nie raz, nie dwa, lecz trzy razy. A teraz
spokojnie opowiada o operze barokowej.
W czarnym golfie i szarej tweedowej marynarce wyglą�
dał jak właściwy człowiek na właściwym miejscu. I jak
DRUGA MIAOZ NATASZY " & 87
zwykle studenci byli w niego wpatrzeni z zachwytem.
Kiedy uśmiechał się, słuchając ich komentarzy, Natasza
usłyszała, jak mała blondynka z tyłu tęsknie wzdycha.
Zesztywniała, bo sama z trudem opanowała westchnienie.
Prawdopodobnie niejedna kobieta jest nim zafascyno�
wana. Nic dziwnego, mężczyzna, który tak wygląda, tak
mówi i tak słucha, musi budzić żywe uczucia kobiet. Był
typem mężczyzny, który w nocy czynił obietnice jednej
kobiecie, by śniadanie jeść już w łóżku innej.
Czyż nie szczęśliwie się składa, że ona już nie wierzy
w obietnice?
Coś tam się dzieje w tej ślicznej główce, pomyślał
Spence. W jednej chwili słuchała go, jakby znał odpowie�
dzi na wszystkie tajemnice wszechświata. W następnej sie�
działa sztywno, wpatrzona w przestrzeń ponad sobą, jak
gdyby pragnęła być jak najdalej stąd. Przysiągłby, że jest
zła i że ta złość jest wymierzona prosto w niego. Nie wie�
dział tylko, dlaczego.
Za każdym razem, gdy w ciągu ostatnich dwóch tygod�
ni chciał z nią zamienić słowo po wykładzie, wypadała
z budynku jak strzała. Dziś będzie musiał jakoś ją podejść.
Wstała, gdy tylko skończył wykład. Obserwował, jak
uśmiecha się do studenta siedzącego obok. Pózniej schyli�
ła się, by podnieść książki i długopisy, które rozsypał
wstając.
Spence usiłował przypomnieć sobie jego nazwisko.
Maynard. Właśnie. Maynard chodził na różne zajęcia pro�
wadzone przez niego i na każdych pozostawał gdzieś w ty�
le, nie rzucając się w oczy. Teraz jednak ten niepozorny
pan Maynard przykląkł tuż obok Nataszy.
- No, chyba wszystkie. - Natasza przyjacielskim ge�
stem poprawiła okulary na nosie Terry'ego.
88 -& DRUGA MIAOZ NATASZY
- Dziękuję.
- Nie zapomnij szalika... - zaczęła i spojrzała w górę.
Czyjaś ręka podtrzymała ją, gdy się podnosiła. - Dziękuję,
panie doktorze - powiedziała.
- Chciałbym z tobą porozmawiać, Nataszo.
- Naprawdę? - Rzuciła okiem na jego dłoń, wciąż spo�
czywającą na jej ramieniu, po czym chwyciła płaszcz
i książki. Czując się jak gracz, zdecydowała się na kontrę.
- Przykro mi, ale jestem umówiona.
- Umówiona? - powtórzył i natychmiast oczami
wyobrazni ujrzał jakiegoś ciemnowłosego, śniadego kultu�
rystę.
- Tak. Przepraszam. - Strzepnęła jego dłoń i zaczęła
wkładać płaszcz. Mężczyzna stojący obok patrzył jak
zahipnotyzowany. Zapięła guziki.
- Możemy iść, Terry? - spytała.
- Oczywiście. - Popatrzył na Spence'a z lękiem połą�
czonym z niepokojem. - Ale mogę zaczekać, jeśli chcesz
porozmawiać z doktorem Kimballem.
- Nie, nie trzeba. - Chwyciła go pod ramię i pchnęła
w kierunku drzwi.
Kobiety! - pomyślał Spence, siadając przy biurku. Po�
godził się już z faktem, że nigdy ich nie rozumiał. I z pew�
nością nigdy nie zrozumie.
- Na Boga, Nata - przekonywał Terry - nie uważasz,
że powinnaś się dowiedzieć, o co chodzi doktorowi Kim-
ballowi?
- Wiem, o co mu chodzi - wycedziła przez zęby
i pchnęła drzwi. Poczuła na policzkach chłodny powiew
jesiennego powietrza. - Nie jestem dziś w nastroju do ta�
kich rozmów. Poza tym wydawało mi się, że mamy iść na
kawę. - Zwolniła nieco kroku, by się z nią zrównał.
DRUGA MIAOZ NATASZY " & 89
- Oczywiście.
Weszli do małego baru, gdzie połowa stolików była
wolna. Przy bufecie dwóch mężczyzn kiwało się nad pi�
wem. W rogu tuliła się jakaś para, nie zwracając najmniej�
szej uwagi na otoczenie.
Natasza zawsze lubiła to miejsce z przyciemnionym
światłem i czarno-białymi plakatami z Jamesem Deanem
i Marilyn Monroe. W powietrzu unosił się zapach papiero�
sów i wina z dzbanów. Na półce nad barem stał przenoś�
ny aparat stereo, z którego rozlegał się głos Chucka Ber-
ry'ego. Usiadła przy jednym ze stolików.
- Kawę, Joe! - zawołała do mężczyzny za barem. -
A więc - zwróciła się do Terry'ego - jak leci?
- W porządku. - Nie mógł uwierzyć w swoje szczę�
ście. Jest tu z nią, siedzi obok niej, na randce. Sama powie�
działa, że to randka.
Natasza zrzuciła płaszcz i zawinęła rękawy swetra do
łokci. W lokalu było gorąco.
- Ciekawa jestem, jak się tutaj czujesz. Do jakiego
college'u chodziłeś przedtem? - zaczęła rozmowę, by
ośmielić swego towarzysza.
- Ukończyłem college stanu Michigan. - Jego okulary
znowu były zaparowane. - Kiedy się dowiedziałem, że
doktor Kimball będzie tutaj wykładał, zdecydowałem się
przyjechać.
- Przyjechałeś tu z powodu doktora Kimballa?
- Nie chciałem stracić okazji. W zeszłym roku poje�
chałem do Nowego Jorku posłuchać jego wykładu. Jest [ Pobierz całość w formacie PDF ]