[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Och, Michaelu. - Kathryn otarła łzy. - Daj mi choć
trochę czasu do namysłu! Może... Nie wiem...
Jeszcze nie mogła mu obiecać, że na pewno zostanie jego
żoną, lecz z drugiej strony, gdyby sir John upierał się przy
małżeństwie, nie było lepszego kandydata od Michaela. Ale
czy mogła przyjąć jego propozycję? To byłoby z jej strony
nieuczciwe.
- Na razie nic nie mów - odezwaÅ‚ siÄ™ Michael i z uÅ›mie­
chem wziął ją za rękę. - Chodz
, wracajmy do gości, moja
najmilsza. Nie powinnaś dłużej stać tutaj na zimnie. Wiem,
że Lorenzo na pewno by nie chciaÅ‚, abyÅ› resztÄ™ życia spÄ™­
dziła w zgryzocie.
- Szkoda, że nie jesteśmy w Rzymie - przyznała Kathryn.
- Tam jest dużo cieplej.
266
Po raz pierwszy od wielu tygodni szczerze siÄ™ uÅ›miech­
nęła. Posłusznie poszła z Michaelem w stronę domu.
Nagle muzyka umilkła. Urwał się gwar rozmów, słychać
byÅ‚o jedynie podniecone szepty. Kathryn odruchowo wy­
czuÅ‚a, że coÅ› siÄ™ staÅ‚o. ZmieniÅ‚ siÄ™ nastrój zabawy. W napiÄ™­
ciu weszła na salę. Wszyscy goście patrzyli w tym samym
kierunku. Na co? Na kogo? Goście zauważyli ją i w jednej
chwili tłum rozstąpił się, niczym morze przed Izraelitami
uchodzÄ…cymi z Egiptu. ZapadÅ‚a gÅ‚ucha cisza. Kathryn jÄ™k­
nęła cicho na widok czarno odzianej postaci.
Z
wiat zawirował jej przed oczami. Nie, to nieprawda. To
jakieÅ› zwidy, przywoÅ‚ane gÅ‚Ä™bokÄ… tÄ™sknotÄ…. ZbladÅ‚a jak kre­
da i osunęła się na ziemię. Zanim upadła, dwóch mężczyzn
pospieszyło jej z pomocą.
Lorenzo był szybszy. Chwycił ją w ramiona i uniósł jak
piórko. Zacisnął usta i z nienawiścią w oczach popatrzył
na Michaela.
- Nie zapominaj, że to moja żona.
- Wszyscy myÅ›leli, że nie żyjesz. Kathryn ogromnie cier­
piaÅ‚a. - Michael też byÅ‚ bardzo zÅ‚y, bo zrozumiaÅ‚, że tym ra­
zem stracił ją na zawsze. - Stałem przy niej w najgorszych
chwilach.
- Porozmawiamy o tym póz
niej.
Lorenzo odwróciÅ‚ siÄ™ i odszedÅ‚, unoszÄ…c ze sobÄ… omdla­
Å‚Ä… Kathryn. OtaczaÅ‚a go aura wÅ‚adzy i nikt nie Å›miaÅ‚ go za­
trzymać. Twarz mu płonęła gniewem. Kiedy stanowczym
głosem spytał, którędy do komnaty Kathryn, służba rzuciła
się, żeby mu wskazać drogę.
267
Sir John obserwowaÅ‚ to wszystko z drugiego koÅ„ca sa­
li. Miał nadzieję, że Michael dei Ignacio okaże się bardziej
stanowczy wobec signora Santoriniego. Ale wystarczył mu
jeden rzut oka na Lorenza, aby przekonać siÄ™, że wszel­
ki opór jest tu niemożliwy. Signor Santorini przyszedł po
swoją własność.
Mimo to sir John zastąpił mu drogę.
- Moja córka, panie?
- Przy mnie będzie bezpieczna.
- Poślubił ją pan pod fałszywym nazwiskiem.
- Nieprawda. Jestem adoptowanym synem Antonia San­
toriniego i jego prawnym spadkobiercÄ…. Mój prawdziwy oj­
ciec zgodził się, abym na razie pozostał przy tym nazwisku,
dopóki nie przejmę rodzinnego majątku. Mam nadzieję, że
stanie się to jak najpóz
niej.
Kathryn jęknęła głucho.
- Proszę ją zanieść do jej pokoju - powiedział sir John.
W jego głosie pobrzmiewał cień goryczy. - Rozchorowała
siÄ™ z rozpaczy.
Lorenzo lekko skinÄ…Å‚ gÅ‚owÄ…. SÅ‚użący wskazaÅ‚ mu dro­
gę na górę, do komnaty Kathryn. Pokojówki w pośpiechu
przygotowywaÅ‚y Å‚oże. OdrzuciÅ‚y koÅ‚dry. Lorenzo delikat­
nie złożył swoje brzemię na czystym lnianym prześcieradle.
Panny służebne przypatrywały mu się szeroko rozwartymi
oczami. Odprawił je krótkim ruchem dłoni.
Kathryn poruszyÅ‚a siÄ™. MiaÅ‚a mokre oczy. Zatem pÅ‚a­
kała, chociaż wchodząc na salę, trzymała Michaela za rękę.
Lorenzo z nienawiścią myślał o dawnym przyjacielu. Miał
268
ochotę go zabić. Czyżby Michael zdołał zawładnąć sercem
jego Kathryn?
Z wolna uniosÅ‚a powieki. Przez dÅ‚ugÄ… chwilÄ™ wpatrywa­
ła się w ukochaną twarz męża, jakby nie wierzyła własnym
oczom. Westchnęła i ponownie zamknęła oczy. Samotna
łza spłynęła jej po policzku.
- Wybacz, że tak cię wystraszyłem.
- To naprawdę ty, Lorenzo? Mówili mi, że już nie ma
najmniejszej nadziei... %7łe... że nie żyjesz...
- A gdybym tak naprawdę umarł? - burknął z gniewem.
- Co wtedy? Wyszłabyś za Michaela?
- Nie! - UniosÅ‚a siÄ™ wyżej na poduszkach. SÅ‚abość minÄ™­
Å‚a, ale wciąż czuÅ‚a gorzki smak w ustach. RozbolaÅ‚a jÄ… gÅ‚o­
wa. - Dlaczego tak patrzysz na mnie? Przecież znasz praw­
dÄ™! Kocham ciÄ™...
- Czy na pewno? PoszÅ‚aÅ› gdzieÅ› z Michaelem, i to w po­
łowie balu wydanego z okazji zaręczyn brata. Może jesteście
kochankami? Trudno się dziwić. Od miesięcy nie miałaś
żadnej wiadomoÅ›ci. Choć, prawdÄ™ mówiÄ…c, nie przypusz­
czałem, że zapomnisz o mnie aż tak szybko.
- Jak możesz myśleć, że cię zdradziłam? - zapytała
zdumiona Kathryn. W oczach Lorenza zobaczyła błysk
dawnej niechęci. Na pewno winił ją za to, co się stało. -
Ojciec zmusza mnie do małżeństwa. Nie chciałam tego,
ale on jest okropnie uparty. Michael obiecał, że będzie
cierpliwy... - UrwaÅ‚a, widzÄ…c minÄ™ Lorenza. ByÅ‚ wÅ›cie­
kły! - Zaproponował mi białe małżeństwo. Poprosiłam
go o czas do namysłu.
269
- Uwierzyłaś mu? - z pogardą w głosie spytał Lorenzo.
- Mógłby cię posiąść w każdej chwili. Potrzebny mu tylko
pozór. Ja też cię pragnę, Kathryn. Dotychczas nigdy tak nie
pragnÄ…Å‚em.
Zadrżała pod jego namiętnym spojrzeniem.
- Nie szukałam drugiego męża.
- Ale uległaś namowom ojca i Michaela. Myślałem, że
nasza miłość jest dużo silniejsza.
- Bo jest! - zawołała z rozpaczą. Popatrzyła na niego
błagalnym wzrokiem. - Wiesz, że cię kocham. Zawsze
kochałam.
- Nawet w dzieciństwie? - zapytał gorzko. - Pokochałaś
Lorenza i niemal natychmiast zapomniałaś o biednym Di-
ckonie. Teraz nawinÄ…Å‚ ci siÄ™ Michael...
Był dla niej niesprawiedliwy!
- To nieprawda! Jestem tylko twoja, Lorenzo! Zawsze by­
Å‚am...
- Tak, jesteś moja. - Pokiwał głową. - Dobrze, że chociaż
pod tym względem się zgadzamy.
WstaÅ‚ z łóżka. Kathryn popatrzyÅ‚a na niego z przeraże­
niem.
- Nie odchodz
!
- Musisz odpocząć. Ostatnio miaÅ‚aÅ› za dużo wrażeÅ„. Po­
rozmawiamy innym razem. Zaraz tu przyślę pokojówkę,
żeby się tobą zajęła. Z samego rana pojedziemy do Mount-
fitchet. - PopatrzyÅ‚ na niÄ… beznamiÄ™tnie. - Wciąż jesteÅ› mo­
jÄ… żonÄ…, Kathryn, chociaż twój ojciec wolaÅ‚by zapewne zu­
pełnie inne rozwiązanie. Pojedziesz ze mną. Nie zwykłem
270
łatwo rezygnować z tego, co mi się słusznie należy, i równie
Å‚atwo nie przebaczam.
Kathryn przez chwilę wpatrywała się w zamknięte drzwi.
Nie winiła go za to, że się gniewał. Na pewno widział w niej
przyczynÄ™ swojego nieszczęścia. MiÅ‚ość sprawiÅ‚a, że zapo­
mniał o czujności i wpadł w ręce wroga.
Tak długo czekała na jego powrót. Zawsze wierzyła, że
wciąż żyje. Teraz, gdy wróciÅ‚, znów odciÄ…Å‚ siÄ™ od niej i znik­
nął za grubymi drzwiami. Już jej nie kocha.
Do Mountfitchet Hall pojechali konno. PanowaÅ‚ prze­
nikliwy mróz, w powietrzu wirowaÅ‚y drobne pÅ‚atki Å›nie­
gu. Kopyta głucho stukały o zmarzniętą ziemię. Kathryn
jechała u boku męża. Raz po raz zerkała na jego zaciętą
twarz. TowarzyszyÅ‚y im dwie sÅ‚użące i dziesiÄ™ciu zbroj­
nych.
Wreszcie przybyli do Mountfitchet. Lorenzo poruszał się
całkiem swobodnie, jakby zajrzał tu dużo wcześniej, przed
wizytÄ… w majÄ…tku sir Johna. SÅ‚użba powitaÅ‚a go z szacun­
kiem, niczym dziedzica.
- ByÅ‚eÅ› tutaj? - spytaÅ‚a Kathryn, gdy przywitania dobieg­
ły końca i znalez
li siÄ™ sami w komnacie na prawo od wiel­
kiej sali.
- Nie. Przyjechałem prosto do ciebie. Dlaczego
pytasz?
- Zachowujesz się tak, jakbyś znał tu wszystkie kąty.
- MieszkaÅ‚em tutaj przez dwanaÅ›cie lat, Kathryn - od­
parł z powagą.
271
Popatrzył na nią z wyraz
nym napiÄ™ciem. W tej chwi­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]