[ Pobierz całość w formacie PDF ]

walizeczki. - Ale ma ogromny budżet, a to oznacza, że dostałabyś duże pieniądze.
Ku zaskoczeniu Stephanie Grant przechwycił scenariusz i wręczył go z
powrotem Buddy'emu.
- Nie będzie pracowała dla Hunter Productions.
Buddy popatrzył to na niego, to na Stephanie, zupełnie oszołomiony.
- Mam swoje powody. Znajdz
jej coś innego.
- Na litość boską, Grant. To jest teraz najbardziej wystrzałowe
przedsięwzięcie. Wystartuje jak rakieta, tak jak kiedyś Dallas i Dynastia. Dzięki
tej roli Stephanie mogłaby z dnia na dzień stać się wielką gwiazdą.
Grant pozostał niewzruszony. Kiedy Buddy wyszedł, a Anna zaczęła szykować
Sarah do snu, Stephanie zapytała:
- Powiedz, o co ci chodzi. Dlaczego nie mogę pracować dla Hunter
Productions? I odkąd decydujesz, jakie role wybierać, a jakie odrzucać?
Bez słowa rzucił jej na kolana wydanie  Variety .
- Przeczytaj to. - Pokazał niedużą notatkę na środku strony.
Poczuła przypływ adrenaliny, kiedy przeczytała:
Nowym serialem dramatycznym Hunter Productions, Wilshire, zadebiutuje
wywodzący się ze Wschodniego Wybrzeża Mike Chandler. Chociaż absolwent
nowojorskiej szkoły filmowej jeszcze nie udzielił komentarza w tej sprawie,
dyrektor Hunter Productions Theo Hunter powiedział o swoim nowym
protegowanym:  Mike bardzo przypomina mi mnie samego, kiedy byłem w jego
wieku. Jest bezczelny, utalentowany i odważny. Przewiduję, że zajdzie daleko w
tej branży .
Stephanie zbladła i spojrzała na Granta.
- Jesteś pewien, że to ten sam Mike Chandler?
- Tak, całkowicie. Zadzwoniłem do więzienia stanowego New Jersey.
Zwolniono go warunkowo w grudniu 1982. Do Kalifornii przyjechał mniej więcej
wtedy, co my.
- Dlaczego nie słyszeliśmy o nim wcześniej?
- Bo dotychczas był nikim.
Nieoczekiwanie Stephanie poczuła wielką dumę. Jednak udało mu się,
zwalczył przeciwności losu, zostawił przeszłość za sobą i w końcu zrealizował
swoje marzenia. Odwróciła wzrok, wiedząc, że Grant bacznie się jej przygląda.
- Czy oni wiedzą, że...?
134
RS
- %7łe był w więzieniu? Wątpię. Jeśli jest sprytny, wymazał ten szczegół z
życiorysu. - Zmusił ją, by spojrzała mu w oczy. - Stephanie, wiesz, o co chodzi,
prawda? Przyjęcie tej propozycji jest zbyt ryzykowne. Theo Hunter traktuje
aktorów tak, jakby byli jego rodziną. Musiałabyś bywać na piknikach, przyjęciach
na plaży, świątecznych imprezach. Prędzej czy póz
niej Chandler zobaczyłby się z
Sarah.
- Co w tym złego?
- Sama mówisz, że jest do niego bardzo podobna. A jeśli zauważy to
podobieństwo? Domyśli się wszystkiego? - Zmierzył Stephanie wzrokiem. - Co
będzie, jeśli spróbuje nam ją zabrać?
Myśl, że mogłaby stracić córkę, czy chociaż pozwolić Mike'owi na częściową
opiekę, przeszyła ją dreszczem.
- W jaki sposób? - zapytała. - Przecież teraz ty jesteś ojcem Sarah. Nosi twoje
nazwisko.
- Jeśli zechce, dowie się prawdy.
- I co z tego? Sąd nie przyzna mu opieki. Siedział w więzieniu, a poza tym to
my wychowywaliśmy Sarah.
- Tak. Ale pozostawał z dala od Sarah nie z własnej woli. Nie opiekował się
dzieckiem i nie łożył na jego utrzymanie tylko dlatego, że nawet nie wiedział o jej
istnieniu. Nigdy mu o niej nie powiedziałaś!
- Nie zasłużył na to, żeby wiedzieć!
- Masz rację, ale sędzia może mieć na ten temat inne zdanie. Mike jest teraz
szanowanym obywatelem. Jest bogaty, lubiany i odniósł sukces. Według mojego
adwokata z dużym prawdopodobieństwem otrzymałby prawo do częściowej opieki
nad córką. Masz ochotę dzielić się Sarah z tym człowiekiem, Stephanie? Chcesz,
żeby wyjeżdżała z nim na wakacje i ferie świąteczne?
Stephanie potrząsnęła głową.
- Mike nigdy by czegoś takiego...
Grant uderzył pięścią w stół tak mocno, że zrzucił świecznik.
- Nie obchodzi mnie to! Nie zamierzam ryzykować. I nie chcę, żeby ten
sukinsyn zbliżał się do ciebie i do Sarah.
Stephanie wzdrygnęła się. Oczy Granta pociemniały. Czaiła się w nich groz
ba,
która wzbudziła w niej lęk. Wiedziała, że Grant jest człowiekiem wybuchowym, ale
dzikie spojrzenie i zaczepny, groz
ny ton były dla niej czymś całkiem nowym.
- Przepraszam - powiedział szybko. Podniósł świecznik i uśmiechnął się
przepraszająco. - Po prostu kocham was obie tak bardzo...
- Tato!
Ubrana w piżamkę w Kubusie Puchatki Sarah biegła przez pokój, by rzucić się
w ramiona Granta.
135
RS
Nie wyglądał już na zagniewanego. Podniósł ją i podrzucił do góry, aż obróciła
się w powietrzu - robił tak zawsze, zanim poszła do łóżka.
- Jak się miewa moja dziewczynka?
- Dobrze. Tato, zrób tak jeszcze raz. Okręć mnie, tylko szybciej.
Grant zakręcił ją jeszcze dwa razy, a potem postawił na podłodze.
Dziewczynka zerknęła na Granta, a potem na matkę.
- Widzisz? Już się nie przewracam.
Stephanie otoczyła ją ramieniem.
- Widzę. Wyrośniesz na dużą dziewczynkę.
Z uśmiechem zajrzała w wielkie szare oczy dziecka. Tylko to Sarah
odziedziczyła po niej. Czarne jak heban loczki, mały, prosty nos i wydatny
podbródek niewątpliwie przypominały ojca.
Sarah obdarzyła Granta uśmiechem, któremu nigdy nie potrafił się oprzeć.
- Tato, przeczytasz mi bajeczkę?
To również należało do rytuału.
- Pewnie. - Podniósł ją jedną ręką i spojrzał na Stephanie.
- Idziesz na górę? - Wyglądało na to, że otrząsnął się po wcześniejszym
wybuchu.
Potrząsnęła głową. Nie chciała pozbawiać córki i ojca wspólnych chwil. Poza
tym potrzebowała trochę czasu, żeby ochłonąć.
- Idz
cie sami. Przyjdę za parę minut i położę ją do łóżka.
Patrzyła, jak wychodziła. Sarah piszczała z zachwytu. Roztrzepała ojcu włosy,
aż upodobniły się do miotły koloru blond, a Grant łaskotał ją.
Przyjęcie oferty Huntera wiązało się z ryzykiem, którego nie miała ochoty
podejmować, choć główna rola z pewnością poprawiłaby jej samopoczucie, a
pieniądze dałyby poczucie niezależności, coś, co mogłaby nazwać własnym
dorobkiem.
Westchnęła i podniosła pluszowego misia, którego upuściła Sarah. Będą [ Pobierz całość w formacie PDF ]