Jennifer Blake HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tocząc za żar�t.e dyskusje, które nieuchronnie prowadziły donikąd. Zadne z nich nie potrafiło
zrozumieć, jakim cudem ostra szpada znalazła się w rękach Filipa. Snuto najróż�niejsze domysły. A
to, że w gorączce przygotowań pomi�nięto w ciemnościach jedną ze szpad podczas tępienia kling
albo że wcześniej posługiwał się nią któryś z kom�panów Filipa lub też, że przemycono ją na pole
pod der�ką na końskim grzbiecie. Pierwsza ewentualność wyda�wała się wielce
nieprawdopodobna. Każdy młody ary�stokrata na wyspie potrafi odróżnić broń ostrą od tępej, bo
pojedynki stanowiły popularną rozrywkę młodzieży, a zatajenie faktu posiadania ostrej broni
byłoby niezgodne z kodeksem honorowym. Poza tym, gdyby ta szpada była używana od początku
do końca turnieju, nie jedna, ale wszystkie tarcze ludzi Refugia zostałyby pocięte.
W takim razie należało uznać, że szpada wjechała na końskim grzbiecie, a wyciągnięto ją podczas
upadku. Pierwszy koń, który się przewrócił, miał rozcięte kolano. Można więc założyć, że nie
odniósł rany przypadkiem. Ale z drugiej strony, wiele rzeczy moie się zdarzyć w bi�tewnej
gorączce, kto wie, czy koń nie rozciął kolana, pa�dając na ziemię.
Filip twierdził, że znalazł szpadę na piasku, kiedy szu�kał własnej broni, wytrąconej mu z ręki.
Czyżby kłamał? Czy możliwe, że zaplanował podmianę albo ukrył ostrą
szpadę na wypadek, gdyby szala zwycięstwa przechyliła się na stronę przeciwników?
Charro był skłonny uwierzyć w niewinność Filipa.
Lecz, w takim razie, kto działał podstępnie? Być może któryś z kompanów młodzieńca zamierzał
nią walczyć, a potem zmienił zdanie i dla ratowania własnego hono�ru podłożył ją Filipowi?
Istniała także możliwość, że szpadę podrzucił na pole zausznik don Estebana. Ale wtedy rodzi się
pytanie, kto nim jest.
Postrzał Refugia wyraznie wskazywał na to, że w Hisz�panii wsiadł wraz z nimi na statek zaufany
Estebana. To, że od czasu opuszczenia Hawany nie doszło do kolej�nych zamachów na życie
Refugia, mogło oznaczać, że al�bo skrytobójca został na wyspie, albo, przyczajony, czeka na
odpowiednią okazję.
Podstępne działanie zamachowca świadczyło o jego tchórzliwej naturze. Wolał posłużyć się
przekupstwem niż sam dokonać dzieła. A może był za słaby lub za sta�ry, żeby stawić czoło
Refugiowi? Albo nie potrafił posłu�giwać się bronią? Przecież mógł to być urzędnik, kupiec, a
nawet... kobieta.
Refugio niechętnie uczestniczył w rozmowach o za�machach. Cokolwiek na ten temat myślał,
trzymał to wy�łącznie dla siebie i nie dawał się pociągnąć za język. Po�za tym nie stronił od
towarzystwa. Chętnie zasiadał do kart, śpiewał, akompaniując sobie na gitarze, zabawiał
współtowarzyszy podróży anegdotami, był niezwykle szarmancki wobec dam, a dla rozruszania
zastałych mięśni fechtował się ze swoimi kompanami i razem z ni�mi wspinał się na maszty.
Jednak za każdym razem, kie�dy powracała sprawa zamachów, albo zmieniał temat, albo
znajdował pretekst, żeby opuścić towarzystwo.
Sypiał sam.
Co prawda wąskie koje we wspólnej kabinie uniemoż�liwiały "dzielenie łoża", jednak Pilar
podejrzewała, że
warunki sprzyjające intymności niczego by pod tym względem nie zmieniły. Od czasu turnieju,
nawet gdy znalezli się sam na sam, traktował ją bardzo uprzejmie, ale z dystansem. Jednocześnie
często łapała go na tym, jak przyglądał się jej zamyślony, co wprawiało ją w za�kłopotanie.
Pocieszała się faktem, że Luisę też traktował ozięble. Wmawiała sobie, że Refugio jest zadowolony,
iż może uniknąć schadzek z wdową, chociaż, oczywiście, mogła się mylić.
Około południa zarzucili kotwicę na ostatnim zakręcie Missisipi przed Nowym Orleanem.
Inspekcja celna i wy�stawienie odpowiednich dokumentów przeciągnęły się do wieczora. Ludzie
Refugia zeszli ze statku wszyscy razem i nocą przejechali przez miasto, kierując się do posiadłości
doni Luisy, położońej w pewnej odległości od N owego Or�leanu, nad niewielką rzeczką o nazwie
Bayou Saint Jean.
Przestronny, piętrowy dom, który mąż Luisy zostawił jej w spadku, utrzymany był w kolonialnym
stylu fran�cuskich Indii Zachodnich. Zbudowano go z pionowo ustawionych bali, pobielonych
wapnem, uszczelnionych mieszaniną gliny, mchu i zwierzęcej sierści. Wokół ze�wnętrznych ścian
na parterze i na piętrze biegły galeryj�ki. Ocieniał je spadzisty dach. Na każdym z poziomów
znajdowało się po sześć pokoi. Skrzydło, które potocznie nazywano garsonierą, zazwyczaj
zajmowali naj starsi sy�nowie. Czasami lokowano tam gości lub oddawano je na mieszkanie
ubogim krewnym.
Gospodyni Mulatka i jej dwie córki zajmowały jeden pokój na parterze w skrzydle. Zadna z nich
nie rozumia�ła hiszpańskiego, ale dona Luisa swą dworską francusz�czyzną bardzo szybko
wytłumaczyła byłej kochance swe�go męża, kim jest i po co przyjechała. Mulatka zmarkot�niała z
początku, lecz w miarę szybko przyjęła do wiado�mości, że musi wysprzątać gościnne pokoje,
nagrzać wo�dy na kąpiel i przygotować posiłek.
Dona Luisa dokonała lustracji swych nowych dóbr, energicznym krokiem przemierzając
usytuowane amfi�ladowo pokoje, po czym przeszła do przydzielania sy�pialni. Dla siebie wybrała
narożny pokój w głębi do�mu, a dla Refugia sąsiadującą z nim sypialnię od fron�tu. Pil ar przypadł
w udziale również frontowy pokój, tyle że oddzielony od komnaty Refugia bawialnią. Bal�tasara i
Isabel Luisa wysłała na piętro do garsoniery, natomiast Enrique i Charro oddała do dyspozycji
po�zostałe wolne pokoje na parterze skrzydła. Potem, za�dowolona z siebie, poleciła gospodyni i
jej córkom, by poroznosiły do odpowiednich komnat bagaże złożone na galerii.
- Nie. - Padł krótki, za to stanowczy sprzeciw Refugia.
- Słucham? - Brwi pani Luisy uniosły się pytająco.
- Wybacz, ale się nie zgadzam. Wielce sobie cenię twoją uprzejmość i jestem niezmiernie
wdzięczny za go�ścinę, ale, niestety, nie zajmiemy wyznaczonych przez ciebie pokoi, bo przede
wszystkim mam obowiązek czu�wać nad ludzmi, za których odpowiadam.
Dona Luisa niecierpliwie machnęła ręką. - Wolisz spać gdzie indziej?
- Wolę mieć bliżej siebie osoby, których bezpieczeństwa pilnuję.
- A mianowicie? - Głos pani domu stał się szorstki.
- Pilar będzie ze mną dzielić komnatę.
- Ależ ...
- Zadne inne rozwiązanie nie wchodzi w grę. Wszyscy powinniśmy spać w głównej części domu, i
dlatego pro�ponuję, ażeby Enrique zajął sypialnię sąsiadującą z two�ją, a Baltasar i Isabel spali w
pokoju naprzeciwko. Dla Charro pozostaje druga frontowa sypialnia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]