Delaney Joseph Kroniki Wardstone 05 PomyĹka Stracharza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wytłukła resztę - a przynajmniej zatrzymała, dając nam szansę ucieczki.
Tuż przed zmierzchem zatrzymaliśmy się wśród drzew. Oddaliliśmy się już mocno od jeziora
i zagrożenie ze strony wodnych wiedzm zmalało.
Przekąsiwszy kawałek sera z zapasów stracharza. Arkwright natychmiast zasnął głęboko. Był
wyczerpany po wszystkim, co przecierpiał, a marsz na bosaka jedy�nie pogarszał sprawę.
Miał blade policzki i wychudzoną twarz, oddychał powoli i spokojnie.
Alice dotknęła palcami jego czoła.
- Biorąc pod uwagę wszystko, co przeszedł, nie f* zbyt wychłodzony. W ukąszenia na szyi
może się jednak łVdać zakażenie. - Spojrzała na stracharza. - Mam się tym zająć?
_ Jeśli sądzisz, że zdołasz mu pomóc, oczywiście, zaj�mij się - odparł, widziałem jednak, że
obserwuje ją bar�dzo uważnie.
Alice wyciągnęła rękę po manierkę z wodą, a mój mistrz ją oddał. Z sakiewki wyciągnęła
mały kawałek li�ścia - szczątek zioła, którego nie poznałem - zwilżyła go i przycisnęła do
szyi Arkwrighta, zakrywając rany.
- Lizzie cię tego nauczyła? - spytał stracharz.
- Tylko po części - odparła. - Ale kiedy zatrzymałam się na farmie, mama Toma też
nauczyła mnie mnóstwa rzeczy.
Stracharz pokiwał głową z aprobatą, słysząc tę odpo�wiedz.
W ciszy, która zapadła, postanowiłem opowiedzieć mu o Grimalkin. Wiedziałem, że nie
spodoba mu się fakt, iż wmieszała się w nasze sprawy. Zastanawiałem się też, co o tym,
myśli.
- Panie Gregory - zacząłem. - Jest coś, co muszę pa�lu powiedzieć. Grimalkin użyła
lustra, by mnie ostrzec Przed czarownicami. Potem wynurzyła się z wody i róż�owiała ze
mną. Walczyła nawet z wiedzmami, aby po-m�c mi uciec...
330
331
Stracharz spojrzał na mnie ze zdumieniem.
- Znowu lustra? Kiedy to było, chłopcze?
- W drugiej wieży. Zobaczyłem jej twarz na Po. wierzchni wody. Powiedziała coś
dziwnego - że wodne wiedzmy to nasi wrogowie".
- Nigdy nie pozwolę sobie na stwierdzenie, że cokół-wiek mogłoby mnie łączyć z
mrokiem. - Stracharz p0. drapał się po brodzie. - Ale skoro klany z Pendle toczą ze sobą
wojnę, być może obejmuje ona także wodne wiedzmy z północy. Nie pojmuję jednak, czemu
Grimal�kin chciałaby ci pomóc. Po tym, co zrobiłeś podczas wa�szego ostatniego spotkania,
myślałbym raczej, że pra�gnie twojej śmierci!
- Jeśli jednak naprawdę jest po naszej stronie, to mo�że nas wesprzeć. A potrzebujemy
wszelkiej możliwej po�mocy! - wtrąciłem.
Stracharz stanowczo pokręcił głową.
- Bez wątpienia, spory między czarownicami mogąje tylko osłabić i wspomóc naszą
sprawę. Powtarzam ci jednak, iż nie możemy się sprzymierzać z żadnym ich klanem.
Niewykluczone, że Zły usiłuje cię skaptowac, powoli przeciągnąć na stronę mroku, tak
nieznacznie i stopniowo, że sam nie zorientujesz się, co się święci-
- Nigdy nie będę służył mrokowi! - odparłem gniewnie.
Nie bądz taki pewien, chłopcze - ciągnął stracharz. , Nawet twoja własna matka służyła
kiedyś mrokowi! pamiętaj o tym. To może też spotkać ciebie.
Musiałem ugryzć się w język, by nie wybuchnąć gnie�wem. Cisza się przeciągała. Stracharz
patrzył na mnie uważnie.
_ Połknąłeś język, chłopcze? A może się dąsasz? Nie potrafisz znieść kilku prostych prawd?
Wzruszyłem ramionami.
- Nie mogę uwierzyć, że sądzi pan, iż mógłbym przejść na stronę mroku. Myślałem, że
zna mnie pan le�piej!
- Po prostu martwię się o ciebie, chłopcze, to wszyst�ko. Istnieją rozmaite warianty,
więc należy każdy prze�widywać, by sprostać najgorszemu: że dasz się sprowa�dzić na złą
drogę. Mówię ci to teraz i nie życzę sobie, byś kiedykolwiek o tym zapomniał. Nigdy nie miej
przede mną tajemnic. Opowiadaj mi wszystko, nieważne, jak zle według ciebie mogę to
przyjąć. Czy wyrażam się ja�sno? Wszystko! %7łyjemy w niebezpiecznych czasach i tyl�ko
mnie możesz w pełni zaufać - znacząco spojrzał na Alice. - Zrozumiałeś?
Widziałem, jak Alice wpija wzrok w moją twarz. By�tem pewien, iż zastanawia się, czy mu
powiem, że szy-
332
333
kowała się do użycia słoja krwi do powstrzymaj Złego. Gdyby stracharz się dowiedział,
odprawiłby ^ albo zrobił coś jeszcze gorszego. Mógłby ją uznać za wroga. Czarownice więził
w jamach, Alice raz o mał0 nie podzieliła ich losu.
Wiedziałem, że wiele zależy od mojej odpowiedzi Stracharz był moim mistrzem, ale Alice
przyjaciółką i potężną sojuszniczką w walce z mrokiem.
- I co? - spytał stracharz.
- Rozumiem - odparłem.
- To dobrze, chłopcze.
Pokiwał głową, ale nie mówił nic więcej i rozmowa dobiegła końca. Ustaliliśmy, że na
zmianę będziemy peł�nić wartę, wypatrując niebezpieczeństwa. Arkwright spał smacznie,
toteż postanowiliśmy spędzić w tym miejscu całą noc.
Lecz ja spałem niespokojnie. To, co zrobiłem, napeł�niło mnie lękiem i niepewnością. Tato
wychował mnie na uczciwego, prawdomównego człowieka, ale mama, choć nieprzyjaciółka
mroku, nakazała Alice, by użyła wszystkiego, byle tylko uchronić mnie przed Złym-
Wszystkiego...
Mimo niebezpieczeństwa grożącego ze strony mro�ku nie mogliśmy tracić sił, toteż o świcie,
przed podjęciem wędrówki na południe, zjedliśmy na śniada�nie króliki złapane i
przyrządzone przez Alice. Choć Arkwright czuł się nieco lepiej, nadal maszerowaliśmy
powoli, a dodatkowo musieliśmy nadłożyć drogi i odwie�dzić Cartmel, by kupić mu nową
parę butów.
Kiedy w końcu dotarliśmy na wybrzeże, czekaliśmy bardzo długo, aż zacznie się odpływ.
Stracharz dotrzy�mał obietnicy złożonej pustelnikowi i oprócz normalnej Zapłaty wręczył
przewodnikowi trzy srebrne monety na ^ndusz pomocy rodzinom topielców.
334
335
O zmierzchu dotarliśmy do młyna. Lecz na skraju fo. sy Szpon ostrzegła, że coś jest nie tak.
Jej sierść zjeży}a się, zaczęła warczeć. Potem Alice trzy razy pociągi^ nosem i odwróciła się
do mnie zaniepokojona.
- Wyczuwam coś paskudnego. To mi się nie podoba, Tom!
Arkwright spojrzał na fosę, marszcząc brwi. Potem ukląkł, zanurzył palec wskazujący w
ciemnej wodzie i na moment przyłożył go do ust.
- Stężenie soli w fosie jest bardzo wysokie. Nic z mro�ku nie mogło się przez nią
przeprawić. Może coś się wy�dostało.
Przypomniałem sobie wodną wiedzmę i skelta, uwię�zionych w jamach pod domem. Czyżby
uciekli?
- Wsypałem do fosy pięć baryłek soli - poinformowa�łem go. - Ale nie dosypałem nic
do jam.
- Mimo to, młody Wardzie, powinno jej być dosyć, by po�zostali potulni. Jeśli coś się
wyrwało, musiało mieć pomoc.
- Owszem - zgodził się stracharz. - A twoja fosa nie powstrzymałaby najpotężniejszego
stwora z mroku -Złego we własnej osobie!
Arkwright przytaknął i ruszył pierwszy, we trójkę po�dążaliśmy tuż za nim. Poprowadził nas
przez fosę i obok domu, w stronę koła, Szpon biegła mu przy nodze. Na-
336
gje zatrzymał się. Na ścieżce, twarzą do ziemi, leżał jjyp. Arkwright obrócił go nowym
butem.
Mężczyzna miał rozszarpane gardło, prawie nie do�strzegłem jednak krwi. Ktoś ją wyssał,
najpewniej wod�na wiedzma. Potem jednak spojrzałem w twarz ofiary, zastyga w wyrazie
grozy i bólu. Trup miał otwarte usta, ujrzałem pożółkłe pieńki zębów. To był werbownik .
sierżant, który pierwszy uciekł z domu i ruszył ku mnie, po czym zmienił zdanie na widok
psów.
- Oto jeden z bandy dezerterów, z którą miałem na pieńku na północ od zatoki -
poinformował stracharza Arkwright. - Wykrzykiwali grozby, jak wówczas sądzi�łem, puste.
Mówili, że mnie znajdą i załatwią. Cóż, ten w gruncie rzeczy sam dał się załatwić. Znalazł się
w nie�właściwym miejscu w niewłaściwym czasie i tyle. [ Pobierz całość w formacie PDF ]