[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na barze i uważnie spojrzał na obcego w odbiciu lustra za barem.
- Sam kiedyś próbowałem ryb słodkowodnych, ale smak mi nie odpowiadał. Teraz łowię tylko
na morzu.
Gallagher odwrócił się. Hasło zgadzało się co do joty. Z niepokojem zorientował się, że będzie
musiał zacząć zarabiać pieniądze, które od lat systematycznie wpływały na jego konto w banku w
Dublinie.
41.
Pięć dni póz
niej w Loriencie, przed hangarem, gdzie przygotowywano Ju-52 admirała Doenitza
do specjalnej misji, zatrzymała się ciężarówka.
Dwóch robotników odsunęło plandekę i ciężkim łańcuchem owinęło torpedę, po czym dz
wig
załadował ją na wózek. Po pięciu minutach pocisk znalazł się pod otwartymi szponami
tymczasowego mechanizmu uwalniającego torpedę, który zamontowano pod kadłubem junkersa.
Zadowolony z udanej operacji, Goder walnął pięścią w kadłub bomby, po czym machając
dłońmi i krzycząc dał znak Hartzowi. Ten, siedzący w fotelu drugiego pilota, przesunął dz
wignię,
zainstalowaną między fotelami.
Ciężkie stalowe szczęki zatrzasnęły się wokół pękatego cielska torpedy. Goder przyjrzał się z
zadowoleniem mechanizmowi i dwukrotnie uderzył pięścią w kadłub. Szczęki rozwarły się. Goder
pochylił się, by zmierzyć odległość między otwartymi szczękami i miał zamiar dokładniej ustawić
śruby mocujące, gdy dostrzegł parę nienagannie wypolerowanych butów i dwie starannie
wyprasowane nogawki obok maszyny.
- Dzień dobry - powiedział Doenitz, gdy pilot wyczołgał się spod kadłuba. - Jak idzie praca?
- Znakomicie, panie admirale - odparł Goder, wycierając dłonie w szmatę. Torpeda pasuje jak
ulał, ale będziemy musieli przynitować na zewnątrz parę listew usztywniających, żeby się nie
powyginały wsporniki kadłuba. To na wypadek, gdybyśmy się dostali^w-złą pogodę i nie mogli
wznieść na wyższy pułap. Junkers nie jest przeznaczony do wożenia z sobą całej tony ładunku.
Doenitz uśmiechnął się. Goder cieszył się pracą, a tacy ludzie mieli zawsze najlepsze wyniki.
- Czy będzie dobrze latał? - zapytał Kneller. Goder spoważniał.
- Będzie latał, ale nie za dobrze. Doenitz z trudem powstrzymał się od śmiechu. Kneller tym
razem nie podzielał rozbawienia admirała.
- Więc nie kwalifikuje się do latania? Goder z zaskoczeniem spojrzał na adiutanta.
- Tego nie powiedziałem. Co prawda wycięliśmy we wspornikach tak wielkie dziury, że sam
się boję, czy kadłub wytrzyma, ale poleci. Martwimy się z Hartzem o co innego. Przeglądaliśmy
mapy okolic Barrow i znamy na pamięć każdą zatoczkę i ujście rzeki. Ale w tej okolicy jest
przynajmniej tysiąc miejsc, gdzie Anglicy mogą zakotwiczyć U700. Nie wystarczy nam paliwa na
długie poszukiwania. Będziemy musieli wylecieć prosto na nią.
- Przewidziałem ten problem - powiedział Doenitz. - Dostaniecie dokładną pozycję U700,
zanim wyruszycie.
Goder wyglądał na zaskoczonego. Wiedział, że żadne samoloty rozpoznawcze nie zapuszczały
się tak daleko na północ, a nawet gdyby, Luftwaffe nie była zbyt chętna dzielić się wiadomościami z
Kriegsmarine.
- Skąd dostaniemy jej namiary, admirale? Spojrzenie Doenitza zrobiło się twardsze.
- Zadajesz zbyt wiele pytań, Goder. Wracaj do pracy. Goder zasalutował i wrócił pod kadłub
maszyny.
- Jest bezczelny - skomentował Kneller.
Doenitz wskazał gestem na stos części i wyposażenia, które usunięto z wnętrza junkersa:
siedzenia, toaleta, składane stopnie, parę skrzynek różnych pomniejszych części i wielkie płaty
aluminium z nieregularnymi brzegami w miejscach, gdzie wycięto je z podłogi. Każda część miała
naklejkę z opisem i wagą.
- Przede wszystkim zna się na rzeczy. Robi dobrą robotę, a mnie na niczym innym* nie zależy.
Dałem wielkiemu admirałowi słowo, że U700 zostanie zniszczona, a on przekazał je Hitlerowi.
Kneller nie odezwał się po drodze do drzwi. Słyszał, że Hitler przeżył atak szału, kiedy się
dowiedział o poddaniu U700.
- Czy nasz człowiek, którego dowództwo ma zamiar wysłać do Barrow, jest już gotowy? -
zapytał Doenitz.
- Jest już w drodze, panie admirale. Doenitz pokiwał głową z zadowoleniem.
- Skąd opóz
nienie?
- Chodziło o jego radiostację. Nie był z niej zadowolony. Barrow jest prawie odcięte od świata
pasmem wzgórz Cumberland, dlatego musiał zdobyć bardzo silny nadajnik, żeby w ogóle wydostał
się stamtąd jakiś sygnał. Potrzebuje trzydziestometrowej anteny, co dodaje wszystkiemu wagi i nasz
człowiek bardzo się tym niepokoi.
- Jak się nazywa? - zapytał Doenitz udając brak zainteresowania.
- Gallagher - odparł Kneller. - Patrick Arthur Gallagher.
42.
- Patrick Arthur Gallagher - powiedział swym najlepszym akcentem z Belfastu do policjanta w
porcie Liverpool.
- Proszę o dowód osobisty.
- Pewnie.
Gallagher wycofał motocykl i oparł go na podpórce. Dwaj policjanci kontynuowali inspekcję
pozostałych pasażerów, opuszczających statek, nie chcąc utrudniać przejścia.
Policjant, po dokładnym sprawdzeniu papierów Gallaghera wydawał się zadowolony. I nie było
powodu, dla którego miałoby być inaczej. Dokument, chociaż podrobiony, był prawdziwy.
Policjant oddał mu dowód i przyjrzał się z zaciekawieniem douglasowi Gallaghera. Pojemniki
na bagaż były całe załadowane, a zwinięty namiot, śpiwór i kilka wędek przytroczono nawet do boku
maszyny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]