[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dosłyszeli i przerwali rozmowy. Z
wiecki chciał raz jeszcze zastukać,
gdy naraz od końca stołu dobiegło bardzo głośne dzwonienie. To
Pieniążek, mrugając mętnymi oczkami, walił z całej siły widelcem w
swój kieliszek. Gwar przy stole natychmiast ścichł i wszyscy z
zainteresowaniem poczęli szukać sprawcy tego niezwykłego hałasu.
Z
wiecki poczerwieniał i zbladł.
- Tss! - zaskrzypiał Pieniążek. - Pan minister chce przemawiać.
Widząc zmieszanie Z
wieckiego Drewnowski omal nie wybuchnął
śmiechem. Zasłonił usta dłonią.
- Jeszcze raz! - podjudzał Pieniążka.
Ale Z
wiecki opanował sytuację. Podniósł się i uwaga zebranych
ku niemu się zwróciła. Jednak głos drżał mu lekko, gdy wypowiadał
pierwsze słowa:
139
- Szanowni towarzysze! Dzień dzisiejszy jest wielkim zwy-
cięstwem odrodzonej Polski. Ofiary, które złożyliśmy w walce z
faszyzmem, nie poszły na marne. Faszyzm skapitulował...
- Trzymasz? - szepnął Jurek Szretter. Felek Szymański ciężko
oddychał.
- Trzymam.
- To już. Raz, dwa...
Z całej siły rozkołysane ciało równocześnie wyrzucili przed siebie,
w ciemność. Plusnęła woda. I natychmiast stała się najgłębsza cisza.
Wśród drzew szeleściły krople deszczu. Błyskało daleko za miastem.
Felek obtarł dłonią spocone czoło.
- Uff! Ale ciężki był cholera.
- Ciszej! - syknął Szretter.
Alek stał z boku. Ręce mu drżały. Krew coraz szybciej odpływała z
głowy. Serce pulsowało w krtani. Już od dłuższego czasu, jeszcze gdy
się przedzierali przez zarośla, dz
wigając pomału we trzech jak kłoda
ciążące ciało Janusza, zbierać mu się poczęło na mdłości. Otworzył
teraz usta i łapczywie wdychał świeże, wilgotne powietrze. Ale nie
przyniosło mu to ulgi. Zimny pot wystąpił na czoło. Wnętrzności
podchodziły do gardła. Odruchowo wyciągnął przed siebie rękę.
Natrafił na krzak, na twarzy i na dłoniach poczuł mokre, kleiste liście.
Zgiął się i zaczął wymiotować.
Felek poruszył się w ciemnościach.
- Co ten znowu? Zwariował? Szretter zatrzymał go:
- Daj spokój. Niech się wyrzyga.
Stali nad brzegiem stawu, wśród gęstej i mokrej trawy, dotykając
się ramionami nieomal, jednak wcale prawie nawzajem się nie widząc.
Mroczna i bezgłośna powierzchnia stawu też zaledwie była widoczna.
Mrok tutaj zalegał nieprzenikniony. Dokoła, pełen tajemniczych
szelestów, spływał wśród ciemności gąszcz wysokich wierzb
płaczących.
- Jurek! - szepnął Felek.
-Co?
- Wiejmy.
- Chwilę.
140
Podszedł do Alka. Ten, zgięty w pół, kurczowo obejmując ramionami
wilgotny krzak, ciągle jeszcze się krztusił i dławił. Na koniec ucichł.
- Lepiej ci? - spytał Szretter.
Alek słabo potrząsnął głową. Mdłości przeszły mu wprawdzie, lecz czuł
się bezsilny i rozbity, zobojętniały na wszystko.
- No? - dobiegł z ciemności niecierpliwy szept Felka. Szretter skinął na
niego. Tamten się przysunął.
-I co?
-Smaruj!
Felek się zawahał:
- A wy?
- Nie bój się, dam sobie radę. I tak nie możemy wracać razem. Do jutra.
Felek nie odchodził.
- No? - zniecierpliwił się Szretter. - Na co czekasz? Smaruj,
powiedziałem.
Felek, jeszcze się ociągając, wyciągnął rękę:
- Do jutra. Przyjść do ciebie?
- Przyjdz
. I uważaj.
- Sam wiem - odburknął tamten. Przechodząc obok, poklepał Alka po
ramieniu:
- Trzymaj się, stary.
Jak cień wśliznął się pomiędzy krzaki. Zaszeleściły liście, gałązka
trzasnęła przy ziemi cienko. I znów była cisza.
Alek nie ruszał się, Szretter objął go przez plecy. Poczuł, że tamten
dygoce.
- Jak? Chcesz jeszcze rzygać? Alek niewyraz
nie coś mruknął.
- Nie chcesz?
-Nie.
Wyprostował się odsuwając tym ruchem ramię Jurka. Przez chwilę stał ze
zwieszoną głową, wreszcie odetchnął głęboko, całkiem po dziecinnemu, w taki
sposób, w jaki po męczącym płaczu zwykły chwytać oddech dzieci. Potem
chustką począł wycierać usta.
Szretter przyglądał mu się w milczeniu. Sylwetka Alka rysowała się obok
nikła, zagubiona w ciemnościach. Wolno i długo obcierał usta. Na koniec
schował chustkę. Znowu odetchnął, tym razem zwyczajnie już, bez
zachłyśnięcia się.
- No? - spytał Szretter.
141
- W porządku.
- To wal do domu. Alek skinął głową.
- Przyjdziemy jutro do ciebie z Felkiem. Dojdziesz?
- Pewnie.
- To serwus!
- Serwus!
Szretter poklepał go po ramieniu:
- Napij się po drodze wody sodowej, to ci dobrze zrobi. Po chwili
został sam. A
agodny spokój trwał dokoła. Pachniała ziemia. Pachniały
drzewa. Wiosna pachniała. Leciutka mgiełka bieliła się ponad stawem.
Wysoko wśród drzew zatrzepotał przebudzony ptak. Zakuwikał sennie
i natychmiast ścichł.
Mimo tłoku na sali i przyćmionych świateł czujne oko Słomki z
daleka wychwyciło wysoką sylwetkę Puciatyckiego, zaledwie ten ze
swoim towarzyszem wszedł do restauracji. Grubas sapnął i
przychwycił pierwszego kelnera, który mu się pod rękę nawinął.
-Stolik dla hrabiego Puciatyckiego! Najlepszy, jaki jest. Trafił
jednak na młodego chłopca, który od paru zaledwie dni pracując w
 Monopolu" nie dość sprawnie umiał sobie poradzić z sobotnim [ Pobierz całość w formacie PDF ]