[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pana Brady'ego o omówienie zasadniczej kwestii, kto ostatecznie odpowia-
da za te straszne zbrodnie - dodał po chwili.
Brady ponownie dz
wignął się z krzesła.
- Panie Carmody, czy byłby pan łaskaw stanąć przy Bronowskim?
- spytał. - Wiem, \
e jest w kajdankach, ale zdaję te\
sobie sprawę, \
e
to porywczy człowiek. Doktorze Parker?
Doktor Parker wstał bez pośpiechu i podszedł do Bronowskiego.
Carmody ju\
przy nim był.
- Niech pan stanie za nim i przytrzyma mu ręce - polecił doktor.
Carmody spełnił polecenie. Bronowski jęknął z bólu, kiedy doktor
Parker sięgnął ręką i zerwał mu banda\
zakrywający czoło i skroń.
Doktor przyjrzał się uwa\
nie skroni Bronowskiego, dotknął jej i wy-
prostował się.
- To bardzo delikatna część głowy - powiedział. - Po ciosie takim,
jaki rzekomo otrzymał, miałby siniaka przynajmniej przez dwa tygod-
nie. Prawdopodobnie dłu\
ej. Jak państwo widzą, nie ma siniaka, ani
nawet śladu stłuczenia. Innymi słowy - dla wzmocnienia efektu Parker
zawiesił głos - nikt go nie uderzył.
192 193
- W tym świetle nie najlepiej pan wygląda, doktorze Blake - rzekł
Brady.
- A będzie wyglądać jeszcze gorzej - powiedział Parker i wrócił na
swoje miejsce. - W Anchorage pan Dermott zwrócił się do mnie
z prośbą, którą wówczas uznałem za nader dziwną. Teraz zmieniłem
zdanie. Mimo \
e pan, doktorze Blake, przeprowadził sekcję zwłok Johna
Finlaysona, pan Dermott poprosił mnie o przeprowadzenie drugiej.
Rzecz niesłychana. Ale jak się okazuje, była to prośba uzasadniona.
W paiskim orzeczeniu pisze pan, \
e Finlayson został uderzony w potyli-
cę workiem z solą. Tak jak u Bronowskiego, nie znalazłem śladów
stłuczenia. Skórę miał tylko startą, co mogło nastąpić zarówno przed,
jak i po śmierci. Wa\
ne jest jednak to, \
e jeden z moich młodszych
współpracowników odkrył w krwi ślady tlenku etylu. Takie mikro-
elementy są trudne do ukrycia. Po bli\
szych oględzinach znalez
liśmy
tu\
pod \
ebrami malutkie sine nakłucie. Dalsze badania wykazały bez
najmniejszych wątpliwości, \
e wprowadzono tamtędy igłę albo sondę
i przebito nią serce. Z
mierć nastąpiła prawie natychmiast. Innymi słowy,
Finlaysona najpierw uśpiono, a po czym zamordowano. Nie sądzę, \
eby
znalazł się choć jeden autorytet medyczny w obu naszych krajach, który
podwa\
yłby moje wnioski.
- Ma pan jakieś uwagi, doktorze Blake? - spytał Brady.
Blake najwyraz
niej nie miał \
adnych uwag.
- Za to ja mam - odezwał się Morrison z FBI. - Blake nie jest
\
adnym doktorem. Studiował na uniwersytecie w Anglii, skąd wy-
rzucono go na czwartym roku z powodów jeszcze nam nie znanych, ale
które na pewno łatwo ustalimy. Nauczył się jednak w tym czasie
z pewnością dosyć, \
eby móc posługiwać się igłą i sondą.
- Ma pan jakieś uwagi, Blake? - spytał Brady.
Blake i tym razem nie miał \
adnych uwag.
- Przypuszczam, choć nie mam całkowitej pewności, \
e wypadki
wyglądały następująco - rzekł Dermott. - Finlayson przyłapał Bro-
nowskiego i Houstona na grzebaniu w kartotece odcisków palców.
Prawdopodobnie Bronowski wyjmował z niej swoje odciski, a na ich
miejsce wkładał inne. Czyje, nie wiem, ale to równie\
mo\
emy spraw-
dzić. Mbj następńy domysł jest prosty i oczywisty. Odciski palców
znalezione w budce telefonicznej w Anchorage nale\
ały do Bronow-
skiego. Wystarczy nam zdjąć odciski jego palców, \
eby to potwierdzić.
- Ma pan jakieś uwagi, Bronowski? - spytał Brady. - A więc wina
została udowodniona - rzekł, rozglądając się po sali. - To nam prawie
zamyka sprawę. - Wstał, jak gdyby miał zakończyć zebranie. - Ale
niezupełnie. Nikt z oskar\
onych nie był wystarczająco inteligentny
i kompetentny, \
eby zaplanować i pokierować tego rodzaju operacją.
Wymagało to ogromnie wyspecjalizowanej wiedzy. Kogoś, kto zna te
rzeczy od podszewki.
- Czy domyśla się pan, kim jest ta osoba? - spytał Willoughby.
- Wiem, kto to jest - odparł Brady. - AIe tu oddam głos panu
Morrisonowi z FBI. Moi koledzy i ja domyślamy się, kto stoi za tymi
zabójstwami i sabota\
em, zarówno tu, jak i na Alasce, ale dowody na to
zdobył pan Morrison.
- Tak, mam dowody, ale tylko dlatego, \
e podpowiedziano mi, gdzie
mam węszyć - powiedział Morrison. - Bronowski twierdził, \
e był
właścicielem - i utrzymuje, \
e nadal nim jest - agencji w Nowym
Jorku zajmującej się ochroną mienia. Nieprawda. Jak odkrył w trakcie
swoich poszukiwań pan Young, Bronowski słu\
ył tylko za fasadę, był
figurantem. Prawdziwą władzą, właścicielem, był kto inny. Zgadza się,
Bronowski?
Bron_wski spojrzał spode łba, zacisnął wargi i nic nie powiedział.
- Nie szkodzi - rzekł Morrison. - Przynajmniej temu nie zaprze-
czasz. Pan Young, w asyście detektywów z policji nowojorskiej i uzbro-
jony w nakaz rewizji, zbadał prywatną korespondencję firmy. Firma
była na tyle naiwna, \
e zamiast niszczyć, gromadziła zgubne i ob-
cią\
ające dowody. Ujawniły one nie tylko to\
samość prawdziwego
właściciela firmy, ale tak\
e zadziwiający fakt, \
e ta sama osoba była
właścicielem jeszcze co najmniej czterech agencji detektywistycznych
i zajmujących się ochroną w mieście Nowy Jork.
Morrison spojrzał na Willoughby'ego.
Willoughby skinął głową i spojrzał w bok. Carmody skinął głową,
wstał i wolno poszedł na koniec sali.
- Właściciel ten był mocodawcą nieobecnym, choć tylko przez parę
ostatnich lat - ciągnął Morrison. - Przedtem pracował na giełdzie
nowojorskiej i jako doradca w sprawach inwestycji na Wall Street.
Niezbyt mu się wiodło, ale nie był rasowym finansistą, chocia\
lubił
pieniądze. Przypominał raczej słonia w składzie porcelany, był nie-
ostro\
ny. Ostatnią nieobecność właściciela firmy spowodował fakt, \
e
znalazł zajęcie gdzie indziej: w Athabasce, w niedogodnej odległości od
Wall Street. Był pracownikiem Sanmobilu. Sprawował funkcję dyrektora
kopalni.
- Spokojnie. Nie ruszać się - ostrzegł Carmody, pochylając się nad
ramieniem Reynoldsa i uwalniając go od automatycznego pistoletu
z tłumikiem, który tamten zaczął wyciągać z kabury pod pachą. - Mo\
e
194 195
pan zrobić sobie krzywdę. Po co pistolet komuś tak praworządnemu
 Po sali przeszedł szmer zdziwienia. Niemal wszyscy wstali, \
eby
lepiej widzieć. Twarz Reynoldsa, zazwyczaj tak rumiana, zszarzała.
Kiedy Carmody zakładał mu kajdanki, siedział jak sparali\
owany.
- Nie robimy tu procesu - powiedział Brady. - Nie proponuję
więc przesłuchania. Nie będę te\
nakreślał okoliczności, które sprawiły,
\
e wybrał tę drogę, wystarczy powiedzieć, \
e miał \
al chyba o to, \
e
pominięto go przy awansie. Ocenił, \
e jego kariera została zahamowa-
na: nabrał przekonania, \
e na kierownicze stanowiska w jego fismie
zawsze bierze się ludzi z zewnątrz. Zareagował na to z pewną przesadą.
Brady zamilkł. Chciał w tym miejscu wskazać na Blacka, wspominając
o zwyczaju towarzystw naftowych mianowania księgowych na najwy\
- [ Pobierz całość w formacie PDF ]