[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Hej - powiedział, kiedy podeszłam.
- Hej - odparłam. Pochyliłam głowę, otwierając szafkę. Wybierałam kolejne
cyfry szyfru: 21 - tyle lat chciałabym mieć teraz. 16 - tyle mam teraz. 35 - tyle lat
będę miała, kiedy Rob Wilkins uzna, że dojrzałam do tego, aby z nim chodzić.
- No więc - odezwał się ponownie. - Miałaś zamiar mi powiedzieć?
Wyjęłam książkę do geometrii.
- Nie - powiedziałam - nie zamierzałam nikomu o tym mówić.
- Tak właśnie myślałem. A ten dzieciak?
- Jaki dzieciak?
Wiedziałam doskonale, o kogo pyta.
- Ten dzieciak w Paoli. Był pierwszy?
- Aha - powiedziałam. Nagle zachciało mi się płakać. Poważnie. A ja nigdy
nie płaczę.
No, ostatni raz w gabinecie pana Goodharta, kiedy przyszli agenci FBI.
- Mogłaś mi powiedzieć.
- Mogłam. - Wyjęłam zeszyt do geometrii. - Uwierzyłbyś mi?
- Tak - powiedział. - Tak, uwierzyłbym.
Myślę, że rzeczywiście by uwierzył. Albo może po prostu chciałam tak
myśleć. Wydawał się taki... Nie wiem. Chyba miły. Stał tam, opierając się o sąsiednią
szafkę. Nie miał książek, tylko tę nieodłączną powieść w miękkich okładkach w
tylnej kieszeni wyświechtanych dżinsów, gdzieniegdzie mocno wypłowiałych, na
przykład na kolanach i w innych, bardziej interesujących miejscach.
Miał na sobie ciemnozieloną, cienką bluzę z długim rękawem, rękawy jednak
podciągnął do góry, tak że widać było jego opalone odjazdy na motocyklu
przedramiona i...
No, czyja nie jestem żałosna?
Zatrzasnęłam drzwiczki szafki.
- Dobra - powiedziałam. - Muszę iść.
- Jess - zawołał, kiedy już odchodziłam. Obejrzałam się.
 Zmieniłem zdanie . Miałam nadzieję, że to właśnie powie:  Zmieniłem
zdanie. Czy pójdziesz ze mną na bal na koniec roku?
Powiedział jednak:
- Słyszałem. O tym chłopcu. O Seanie.
Wydawał się zmieszany, taka rozmowa na szkolnym korytarzu, w
nienaturalnym świetle jarzeniówek, musiała być dla niego czymś niezwykłym.
- To nie była twoja wina, Jess - mówił dalej. - Sposób, w jaki zachowywał się
wtedy, przed domem... Ja też widziałem, że z nim się dzieje coś dziwnego. Skąd
miałaś wiedzieć? To tyle. - Pokiwał głową, jakby zadowolony, że powiedział
wszystko, co miał do powiedzenia. - Postąpiłaś słusznie.
Potrząsnęłam głową. Czułam łzy pod powiekami. Cholera, stałam tam, mijały
mnie setki ludzi, a ja usiłowałam ukryć łzy przed chłopakiem, który podobał mi się
tak, że nie potrafię tego wyrazić. Czy można sobie wyobrazić coś bardziej
upokarzającego?
- Nie - powiedziałam. - Nieprawda.
Potem odwróciłam się i poszłam w swoją stronę.
Tym razem nie próbował mnie zatrzymać.
Ponieważ nie musiałam zostać w szkole, wróciłam do domu z Ruth.
Postanowiłyśmy, że będziemy razem ćwiczyć. Ruth powiedziała, że znalazła nowy
koncert na flet i wiolonczelę. Współczesny, ale mogłybyśmy spróbować.
Kiedy jednak wjechałyśmy w Lumley Lane, zorientowałam się natychmiast,
że coś jest nie tak. Reporterzy stłoczyli się w odległym końcu ulicy, za policyjną
barykadą. Na widok samochodu Ruth podnieśli wrzask i zaczęli gorączkowo pstrykać
zdjęcia...
Gliny nie dopuszczały ich w pobliże domu.
Kiedy Ruth podjechała bliżej i zobaczyłam krew na chodniku, wiedziałam,
dlaczego.
Nie tylko na chodniku. Krwawy ślad prowadził aż do drzwi frontowych.
Ruth też go zauważyła. Mruknęła  och .
Potem otworzyły się drzwi i wyszedł mój tata razem z Mikiem. Tata
uspokajającym gestem podniósł ręce w górę i powiedział:
- Nie jest tak z
le, jak na to wygląda. Po południu Dougie rzucił się na
reportera, który usiłował przeprowadzić wywiad z sąsiadami. Obaj mają się dobrze.
Nie przerażaj się.
To pewnie brzmi śmiesznie, że mój brat rzucił się na reportera. Gdyby to
zrobił Mike, to byłoby nawet bardzo śmieszne. Ale chodziło o Douga, więc wcale nie
było mi do śmiechu.
- Posłuchaj - powiedział tata, siadając na schodkach przed domem. Ruth
zgasiła silnik i obie wysiadłyśmy z samochodu.
Usiadłam obok taty, starannie omijając wzrokiem plamy krwi. Ruth zasiadła
obok Mike'a na bujanej ławeczce na ganku. A
aweczka zatrzeszczała złowieszczo pod
ich ciężarem. Mike nie wyglądał na zachwyconego towarzystwem, ale Ruth nie zwró-
ciła na to uwagi.
- To nie twoja wina, Jess - ciągnął tata - ale reporterów, wozów [ Pobierz całość w formacie PDF ]