[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z moim ojcem.
- Och, rozumiem.
- To nic takiego, ale czasem niespodziewanie mi się przypomina.
- I właśnie teraz się pani przypomniało. - W jego głosie brzmiała
nuta sceptycyzmu.
- Proszę, niech pan nie wyciąga z tego fałszywych wniosków,
- Powinna pani jednak coś zrobić z tymi wspomnieniami.
- Och, proszę, niech pan nie mówi do mnie jak doktor! -
powiedziała zirytowana. - Nie jestem w nastroju do takich rozmów.
Potrząsnął nią lekko, trzymając za ramiona.
- Sydney, nie mo\
e pani nieustannie dręczyć się. Powinna pani
wyrzucić to z siebie - poradził jej \
yczliwie.
- Ale to doprawdy nic wa\
nego. Takie głupie wspomnienia z
dzieciństwa.
- Nic, co panią zasmuca, nie mo\
e być głupie.
- To naprawdę nic specjalnego. Przypomniało mi się tylko, jak
pierwszy raz byłam u swojego ojca. Miałam wtedy dwanaście lat. To
było całe wieki temu.
- To spotkanie było dla pani oczywiście bardzo bolesne.
- Mój ojciec taki po prostu był i ju\
. - Wzruszyła ramionami,
pragnąc ukryć dojmujący ból, który odczula.
- Niech mi pani wszystko opowie - poprosił Zinn.
Sydney nie opierała się ju\
dłu\
ej i zaczęła mówić. Opowiadając
trochę dr\
ała, więc Zinn przytulił ją do siebie. Poło\
yła głowę na jego
ramieniu, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Po chwili dopiero
spostrzegła się i jednocześnie zdumiała, jak szybko i łatwo uległa jego
urokowi i jak całkowicie mu zaufała. Jej ojciec miał w sobie dokładnie
ten sam rodzaj uroku i czaru, któremu trudno się było oprzeć.
- Nie znałem pani ojca, więc nie mogę poradzić nic rozsądnego.
Wiem tylko jedno, \
e nie ma \
adnego porównania między tym, co pani
mi opowiedziała o swoim ojcu a tym, co ja sam czuję do Andrei.
- Nie, ja nie porównuję, nie o to mi chodzi - zaprzeczyła Sydney,
- Sądzę, \
e jednak pani to czyni, chód mo\
e nie zdaje sobie z tego
sprawy. Być mo\
e, \
e Dick Charles i ja jesteśmy jakoś do siebie podobni,
ale to wynika raczej z charakteru naszego zawodu i absolutnie nie
oznacza, \
e jesteśmy identyczni. Ja nie jestem Dickiem Charlesem.
- Ju\
mi pan to mówił - przypomniała.
Zinn obrócił ją ku sobie i uniósł jej podbródek tak, by spojrzała mu
prosto w oczy.
- Tak, ju\
to mówiłem i będę powtarzał dopóty, dopóki pani nie
zrozumie, o co mi chodzi.
- Zinn&
Patrzyła mu w oczy. Czuła, jak jego ręce zsuwają się ni\
ej po jej
obna\
onych plecach, czuła ich ciepło. Po chwili wziął jej twarz w dłonie
i zbli\
ył usta do jej warg. Pozwoliła mu się pocałować. Najpierw całował
ją czule i delikatnie, potem mocniej przycisnął do piersi. Pocałunek stał
się namiętny. Teraz liczyło się tylko jedno, \
e była w jego ramionach.
Nie istniały \
adne powody, dla których miałaby nie pozwolić na te
pocałunki, nic teraz nie było wa\
ne. Nawet nie próbowała się opierać
temu, czego sama pragnęła. Pocałunki były coraz namiętniejsze, Zinn w
końcu oderwał usta od jej ust. Sydney powoli otworzyła oczy i
próbowała zrozumieć, co się stało. Czuła mocny uścisk mę\
czyzny, bicie
jego serca. I nagle zorientowała się, \
e stało się właśnie to, czego
postanowiła za wszelką cenę od początku uniknąć.
Powoli wyzwoliła się z uścisku i odsunęła od niego na bezpieczną
odległość.
Zinn spojrzał zdumiony i niezbyt zadowolony zmianą jej nastroju.
To tym bardziej utwierdziło Sydney w przekonaniu, \
e powinna jak
najszybciej skończyć ten epizod.
Odwróciła się, \
eby wrócić do domu. Zinn jednak chwycił ją i
trzymał mocno.
- Nie! - Zaprotestowała, szarpiąc się z nim.
- Zostań! - Jego głos brzmiał jak rozkaz.
- Nie, nie chcę tego.
Mówił do niej cicho, niemal szeptem.
- Ja chcę.
Próbowała się wyzwolić z jego objęć, ale trzymał ją mocno. Ju\

zastanawiała się, czy będzie musiała zastosować jakiś chwyt judo, kiedy
przyszło jej na myśl, by spróbować przemówić mu do rozsądku.
- Zinn, nie po to tu jestem, a jeśli tak myślisz, to zaraz odejdę.
- Przecie\
wiedziałaś, \
e mam ochotę cię pocałować i nie
protestowałaś. śałuję, \
e zmieniłaś zdanie, ale nie będę cię za nic
przepraszał. Nie miałem \
adnych złych zamiarów.
- Nie chodzi o twoje zamiary. Ja naprawdę nie chcę tego rodzaju
stosunków między nami.
Przez chwilę patrzył jej głęboko w oczy, a potem wypuścił ją z
ramion. Cofnęła się o krok.
- Jeśli mnie pan teraz zwolni, zrozumiem.
- Nie, przeciwnie. Dziś wieczorem mam jakieś zebranie i nie
będzie mnie w domu kilka godzin. Nie chcę, by Andrea i Yolanda
zostały same w domu.
- Zebranie wieczorem? [ Pobierz całość w formacie PDF ]