[ Pobierz całość w formacie PDF ]

%7łyła, zamykając drzwi gabinetu. - Podobno jego syn jest w
szkole szykanowany, a pani, doskonale o tym wiedząc, nic nie
zrobiła.
- A cóż mogłam zrobić? - zdziwiła się Gabrysia. -
Przecież nie mogę nikomu zamknąć ust.
 - Znalez
ć i ukarać winnego! - Usiadła za biurkiem i
władczym gestem wskazała miejsce naprzeciwko siebie.
Dziewczyna posłusznie wykonała polecenie,
wykorzystując czas na zebranie myśli. Nie miała pojęcia, co
powiedział Krystynie ojciec ucznia i jakiego rozwiązania
problemu się spodziewał. Postanowiła jednak bronić
Mateusza, bo doskonale rozumiała motywację jego działania.
Wydobyła z torebki telefon i odnalazła obraz
liwy SMS.
- Proszę - rzekła, podając przełożonej komórkę. - Przez
trzy dni z rzędu wysyłano uczniom takie wiadomości.
Poinformowałam klasę, że podobne żarty są niesmaczne, ale
nie mogę nikogo zmusić, żeby lubił Tomka.
- Należało znalez
ć i ukarać winnego. Pan Bakucki
twierdzi, że nie zrobiła pani w tej sprawie zupełnie nic.
- Myli się. Doskonale wiem, kto i dlaczego to zrobił.
- Słucham zatem? - Krystyna poprawiła okulary i
opierając łokcie na biurku, przybliżyła się do rozmówczyni.
- A o tym powiem już panu Bakuckiemu, jeśli zechce
zaszczycić mnie swoją obecnością. - Gabrysia dumnie uniosła
głowę. Nie miała zamiaru wpędzać Mateusza w kłopoty. -
Jestem ciekawa, czy równie ochoczo poinformował panią, że
jego syn kilka dni temu bił się z kolegą, a póz
niej mnie
okłamał, żeby uniknąć kary?
- Nie...
- No właśnie! Czyli jeśli krzywdzi, jest w porządku,
natomiast jeśli jest krzywdzony - należy ukarać winnego.
A
adna sprawiedliwość! Tylko ja się na nią nie zgadzam.
Krystyna wstała, podeszła do okna i spojrzała w niebo,
chcąc tam znalez
ć rozwiązanie problemu. Szare chmury nie
nastrajały jednak optymistycznie, przeciwnie - tchnęły
beznadzieją, dlatego odwróciła się do Gabrysi.
- Proszę mnie zrozumieć - powiedziała słabym głosem,
krzyżując ręce na piersiach. - On zagroził, że jeśli nie
znajdziemy winnego, opisze naszą szkołę i całą sytuację w
prasie.
Dziewczyna nie mogła powstrzymać ironicznego
uśmiechu. Doprawdy, jacy ci panowie na stanowiskach byli
pyszni i zarozumiali. Wydaje im się, że jeśli mają odrobinę
władzy oraz sporą sumkę na kopcie, to mogą dyrygować
ludz
mi, a ci niczym marionetki będą tańczyć, jak im zagrają.
O nie! Gabrysia nie miała zamiaru wyrażać zgody na podobne
gierki. Dla niej miernikiem wartości człowieka była
osobowość, a nie grubość portfela czy znajomości.
- Nie boję się redaktora z podrzędnego brukowca -
odparła dumnym głosem. - Jeśli będzie trzeba, sama napiszę
kilka zdań o tym, w jaki sposób ludzie pracujący w mediach
kupują szacunek, zmuszają do posłuszeństwa i spełniania
swoich zachcianek.
- Nie chcę awantury i rozgłosu - szepnęła Krystyna.
- Woli pani poddać się manipulacji?
- Zanim sprawa by się wyjaśniła, straciłabym pracę, a
muszę jakoś dociągnąć do emerytury.
Z wypisaną na twarzy bezradnością oraz smutkiem w
oczach przełożona wydała się Gabrysi dziwnie ludzka, słaba,
nawet krucha. Już nie była zimną kobietą, która nigdy niczego
nie czuła, tylko starszą osobą, potrzebującą wsparcia, pomocy
i zrozumienia. Najwidoczniej życie nie było dla niej łaskawe.
Dziewczyna wstała i podeszła do Krystyny. Była od niej o
głowę wyższa i dużo silniejsza - ze swoją młodością,
pewnością siebie oraz poczuciem, że działa w imię dobrej
sprawy.
- Pani Krysiu - szepnęła, kładąc dłonie na ramionach
przełożonej. - Wszystko będzie dobrze. Bakucki wcale nie jest
taki wpływowy. On tylko straszy, a tak naprawdę niewiele
może. Nasmaruje kilka zdań, to jego siła, ale tylko się
ośmieszy. My nie pozwolimy sobą manipulować. Prawda?
Lekkie skinienie głowy musiało wystarczyć za odpowiedz
.
Krystyna pod wpływem stanowczości Bakuckiego uległa
panice i przestała myśleć racjonalnie. Spokój i opanowanie
Gabrysi przywołały ją do porządku. Jak mogła dać się tak
omotać? I to kto? Ona - zawsze rozsądna, opanowana,
potrafiąca bezbłędnie wyczuć kłamstwo. Wstyd!
- Proszę już iść - powiedziała słabym głosem. Nie chciała,
żeby ktokolwiek oglądał ją w chwili druzgocącej porażki.
Gabrysia, rzuciwszy przełożonej pokrzepiający uśmiech,
opuściła gabinet. Była dziwnie zmęczona rozmową. Z
westchnieniem ulgi powitała dzwonek kończący ostatnią
lekcję.
*
Popołudnie było ponure, jeszcze jesienne, ale spokojnie
można je było nazwać zimowym. Płatki śniegu leniwie sypały
się z nieba, przykrywając ulice, dachy i parapety. Gabrysia
wyszła ze szkoły i wystawiła twarz na chłodną pieszczotę
białych drobinek. Nie wiedziała, że Janek obserwował ją
najpierw przez oszklone drzwi, a póz
niej na ekranie monitora.
Od kilku dni spoglądał na nią z niepokojem, dostrzegając
zmęczenie, przygnębienie i smutek. [ Pobierz całość w formacie PDF ]