[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nie ugrzązł w wodzie.
W tym momencie usłyszały wołanie z drugiego brzegu i zo-
baczyły dwóch ludzi z zarządu rzek, którzy gestami nakazywali
im przejść na wy\
ej poło\
one miejsce.
- Więc ju\
wiedzą, co tu się dzieje - westchnęła Joan z ulgą.
- Sytuacja jest powa\
na. Tak z
le jeszcze nigdy nie było. Jeśli
jeszcze trochę popada, dojazd do szpitala zostanie odcięty.
- Niedobrze. Co będzie, jeśli zdarzy się jakiś nagły wypadek?
Karetka nie będzie mogła do nas dojechać. A jeśli skończą się
nam zapasy? Dojazd jest mo\
liwy tylko tą drogą. Od tyłu byłoby
to bardzo trudne.
- O to będziemy się martwić póz
niej, jeśli nie przestanie
padać.
Niestety, kilka godzin póz
niej rzeka całkiem zalała dro-
gę i podeszła pod bramę szpitala. Podjazd pod budynek pro-
wadził pod górę i poziom rzeki musiałby się sporo pod-
nieść, by zagrozić samemu szpitalowi, ale władze nie chciały
ryzykować.
Cassandra weszła do biura w chwili, gdy przyjaciółka z po-
sępnym wyrazem twarzy odkładała słuchawkę.
- Zarząd zdecydował, \
e musimy się ewakuować. Jadą do
nas. Powiadomiłam okręgowy wydział zdrowia. Przyślą nam
ludzi do pomocy i wszystkie wolne karetki.
Cassandra zbladła. To okropne. Przeprowadzka zaszkodzi
wielu pacjentom. Na dodatek akurat w szpitalu nie ma \
adnego
lekarza.
- Ile mamy czasu? Oni rzeczywiście uwa\
ają, \
e grozi nam
powódz
?
- Nie chcą ryzykować. Nie sądzą, \
eby niebezpieczeństwo
groziło nam ju\
teraz, ale nie wykluczają nadejścia fali powo-
dziowej z wy\
szych obszarów. Powiadom ludzi.
Wieść o ewakuacji nie wywołała wśród pracowników paniki,
tylko zdziwienie, \
e szpital jest mniej odporny na przeciwności
losu, ni\
myśleli. Zanim od tyłu szpitala zaczęły podje\
d\
ać
kołyszące się na nierównościach terenu karetki, większość pa-
cjentów wyprowadzono ju\
z budynku.
Spojrzawszy na rzekę, Cassandra z zaskoczeniem stwierdziła,
\
e woda zalała najni\
ej poło\
ony klomb w ogrodzie.
Pierwsza grupa karetek odjechała, robiąc miejsce następnej.
- To istny koszmar! - powiedziała załamana Joan.
Jedna z młodszych sióstr podbiegła pomóc pani Ellis, starszej
osobie, trzymającej się jedną ręką futryny, a w drugiej ściskającej
du\
ą sznurkową torbę.
- Chodz
my, babciu - powiedział do niej młody pielęgniarz,
wysiadając z karetki. - Proszę dać siostrze torbę do potrzymania
i wsiadamy.
Pani Ellis kiwnęła głową i zwróciła się do Cassandry:
- Zajmij się moją torbą, młoda osobo - poleciła. - Mam tam
wszystko, co dla mnie najcenniejsze: bi\
uterię, prawo własności
domu i fotografie rodzinne.
Powiedziawszy to, powoli wsiadła do ambulansu. Gdy pielęg-
niarz pomagał jej usadowić się w fotelu, policjant, który nie słyszał
tej wymiany zdań, zatrzasnął drzwi pełnego pacjentów pojazdu i ten
ruszył. Cassandra została ze skarbami pani Ellis. Gdy ruszyła przed
siebie, chcąc zatrzymać ambulans, nadbiegła salowa:
- Mamy problem, siostro - krzyknęła zdyszanym głosem.
Karetka zniknęła za rogiem szpitala, a Cassandra, ściskając
pod pachą torbę, pobiegła za salową.
Jeden z pacjentów wskutek zdenerwowania spowodowanego
zamieszaniem dostał ataku astmy. Był siny i z trudem chwytał
powietrze.
- Czy mamy dość czasu, \
eby z nim wrócić do szpitala?
- spytała Cassandra pielęgniarza.
- Nie. Za póz
no. To ostatnia karetka. Pomó\
cie mi go wnieść
do środka. Dam mu inhalator. W tej sytuacji będzie to lepsze ni\

zastrzyk aminofiliny.
- Jedz
z nim - poleciła Cassandra dziewczynie - i nie odstę-
puj go na krok, dopóki się nim nie zajmą.
Podbiegła do nich Joan.
- Zostanę i pozamykam wszystko - powiedziała. - Jedz

i dopilnuj tam wszystkiego.
- Nie, to ty jedz
, a ja pozamykam i potem pojadę moim
fiatem. Lepiej \
ebyś osobiście była przy ich przyjmowaniu do
kliniki, czy gdzie im tam znajdą miejsce.
- Tak sądzisz? - spytała Joan z powątpiewaniem.
- Tak. Biegnij ju\
. Zaraz do ciebie dołączę.
Pracownicy zarządu rzek odjechali, gdy tylko zobaczyli, \
e
ostatni pacjent został ewakuowany, bo właśnie dostali wiado-
mość, \
e powódz
zagra\
a pobliskiemu kościołowi, pełnemu śred-
niowiecznych dzieł sztuki.
Fiat Cassandry stał na parkingu za szpitalem. Był to szczęśli-
wy zbieg okoliczności, bo zwykle chodziła do pracy piechotą,
ale dziś miała ju\
dość deszczu i postanowiła dotrzeć do pracy
suchą nogą. Parking poło\
ony był na tyle wysoko, \
e nie musiała [ Pobierz całość w formacie PDF ]