Worth_Susan_W_labiryncie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

drobne ukłucie zazdrości. Ach, jak by to było, gdyby ona sama... Szybko jednak zdusiła w
sobie tę natrętną myśl. Powinna cieszyć się szczęściem Fran. Tym bardziej że przyjaciółka
zasługuje na to, by mieć. wreszcie dobrego męża. Czy mało razy martwiła się o Fran? Zawsze
była taka nieustępliwa i z taką wrogością mówiła o mężczyznach. O tych sprawach myślały
obie zupełnie ina�czej. I proszę! - Cassie poczuła znowu zazdrość - oto Fran wychodzi za
mąż...
- ...i naturalnie, to się chyba rozumie samo przez się,
chcielibyśmy, żebyście byli, ty i Charlie, świadkami. W końcu
to wasza zasługa.
Skończyła mówić i teraz stała, patrząc na nią wyczekująco.
- Postanowiliśmy razem zamieszkać - powiedziała Cas�sie. Nie była to może
odpowiedz na pytanie, ale Cassie wie�działa, że jej przyjaciółka chciała i o to ją zapytać.
- Tak myślałam - skinęła głową Fran. - Jestem pewna, że będzie wam razem dobrze -
orzekła, ale jakoś bez przekonania.
- Zdawało mi się, że tego nie pochwalasz - uśmiechnęła się Cassie.
- Nie, dlaczego - wzruszyła ramionami Fran.
- Przecież wiem. Nie udawaj. Zawsze byłyśmy ze sobą szczere. Za to właśnie tak cię
lubię. Więc powiedz: uważasz, że robię błąd?
Fran przygryzła wargi. Otworzyła usta, ale zaraz je za�mknęła.
- No, powiedz! - nalegała Cassie.
- Nie powinnam się wtrącać.
- Proszę...
- Ale nie będziesz na mnie zła? Chcę, abyś wiedziała, że to, co mówię, nie jest
przeciwko tobie.
- Mów śmiało. Nie będę zła. Przyrzekam - powiedziała Cassie, choć w głębi duszy
pomyślała sobie, że może to nie�rozważne.
- No dobrze - westchnęła Fran. - Widzisz, trudno kogoś zmienić, Cassie. Ja
przynajmniej nie wierzę w cuda.
- Ale on mnie kocha!
Dlaczego właściwie się tłumaczy? Czuła jednak, że ta roz�mowa jest jej potrzebna.
- Jestem tego pewna - dodała.
- Nie wątpię, kochanie. - Fran objęła ją. - Kocha cię, bo trudno nie kochać kogoś
takiego. Ale kocha cię na swój spo�sób. Na tyle, na ile potrafi. Nie spodziewaj się zbyt wiele.
Przez twarz Cassie przebiegł skurcz. Fran dostrzegła to i natychmiast zaczęła się
wycofywać.
- Cassie, przepraszam. Nie chciałam zrobić ci przykrości.
Nie powinnam była niczego mówić. Zresztą, może wcale nie
mam racji. Ty go znasz lepiej. A poza tym, wiesz - jestem
urodzonym cynikiem. Zawsze wszystkich podejrzewam o ja�
kieś nieczyste intencje - więc się tym nie przejmuj. Trzeba
zawsze robić to, do czego jest się przekonanym, tak uważam
przede wszystkim.
W pokoju rozdzwonił się telefon, ale Cassie nie zwracała na to uwagi.
- Co według ciebie powinnam zrobić? Kocham go i chcę
być z nim, razem.
Fran nie wiedziała, co odpowiedzieć. Zdawała sobie spra�wę, że tutaj nie ma mądrych.
Kiedy ktoś kocha, nikt nie zdoła go przekonać. Nerwowo splotła palce i milczała. To Cassie
przerwała tę ambarasującą ciszę.
- Czy Charlie już wie? O tobie i o Joe?
- Jeszcze nie - westchnęła Fran. - Prawdę mówiąc, nie wiemy, jak mu o tym
powiedzieć. Rozumiesz: on przyjazni się z Joe, ale nie przepada za mną.
- Nie martw się. Ja mu to powiem.
- Dzięki.
Kiedy rozstały się, Cassie usiadła w fotelu, wyciągnęła nogi i popatrzyła w okno. Jak
przekonać mężczyznę, którego kocha, że małżeństwo wcale nie jest pułapką?
Postanowiła skorzystać z pretekstu i zacząć rozmowę już dzisiaj. Wracali razem z pracy,
był ciepły wieczór i w powie�trzu czuło się jakąś rześkość. Chodniki były pełne ludzi, a
uli�cą mknęły sznury samochodów. Nowojorczycy wracali z wa�kacji.
- Fran i Joe zamierzają się pobrać, wiesz? - rzuciła nie�
dbale przez ramię, kiedy przechodzili przez zatłoczone skrzy�
żowanie.
Charlie zatrzymał się w miejscu.
- Co? Naprawdę?
- Chodz, bo nas rozjadą. - Pociągnęła go za rękaw. - Na�prawdę. Są bardzo szczęśliwi,
sam chyba to zauważyłeś.
Musiał jej przyznać rację. Fran i Joe promienieli szczę�ściem. Stanowili wspaniałą parę i
to się rzucało w oczy. Mimo to nie potrafił sobie darować ironicznego komentarza. [ Pobierz całość w formacie PDF ]