[ Pobierz całość w formacie PDF ]

siostra wygląda intrygująco i atrakcyjnie. Było jej do twarzy w luz
nej
aksamitnej szacie, którą zdobił naszyjnik z gagatów oprawionych w srebro.
- Tak się cieszę, że wpadliście - przywitała ich w progu. James wręczył jej
paczuszkę.
- Przyniosłem ci drobny upominek. Chcę ci się przypodobać, żebyś mnie
jeszcze kiedyś zaprosiła.
- Uwielbiam niespodzianki! - zawołała radośnie Megan, natychmiast
rozrywając papier.
Jej oczom ukazała się mała rzez
ba w ciemnym kamieniu,
przedstawiająca... męską twarz? Cóż za paskudztwo, pomyślała Delyth. Megan
jednak była zachwycona.
- To naprawdę dla mnie? - upewniła się ściszonym głosem, w którym
słychać było niedowierzanie. - Jest prześliczna, ale chyba nie mogę tego
przyjąć...
- Ależ możesz, możesz - uspokoił ją James. - Ktoś mi ją podarował, a ja z
przyjemnością podaruję ją komuś, kto potrafi docenić jej piękno. U mnie
poniewierała się w szufladzie.
- 30 -
S
R
- Jest cudowna. Na pewno nie będzie ci...?
- Na pewno. Nie chcę jej ani nie potrzebuję. I podejrzewam, że Delyth
uważa ją za brzydką. Myślałem jednak, że tobie powinna się spodobać.
- I nie pomyliłeś się! Muszę się nią zaraz pochwalić. Chodz
cie,
przedstawię was znajomym.
Zdaniem Bronwen Price, matki obu sióstr, jej córka Megan dobierała
przyjaciół równie starannie jak większość ludzi dobiera meble.
W dużym salonie z balkonem znajdowało się ponad dwudziestu gości,
którzy krążąc po pokoju, rozmawiali, wybuchali śmiechem, popijali drinki.
Atmosfera była tak przyjazna, a znajomi Megan tak bezpośredni i spontaniczni,
że Delyth i James bez oporu się do nich przyłączyli. Delyth wdała się w
pogawędkę z Charlesem Kayem, prawnikiem, który zajmował jedno z czterech
mieszkań w domu. Po chwili jednak James odciągnął ją na bok, prosząc, by
przekonała jego przeciwnika w dyskusji, że Walia jest nieporównanie lepszym
miejscem na spędzenie urlopu niż Szkocja.
Delyth sączyła szprycera, James z umiarem popijał piwo. Zauważyła, że
bardzo się spodobał przyjaciołom Megan - był bardziej odprężony niż zwykle i
częściej się uśmiechał.
Delyth poszła z Megan do drzwi wyjściowych, by pożegnać jednego z
gości, który musiał wcześniej opuścić przyjęcie.
- Z
wietnie się bawię - wyznała, kiedy schodami wracały do salonu. - I
sądzę, że James...
Nigdy przedtem nie spadło to na nią aż tak nagle, dosłownie w jednej
chwili. Przeszył ją ból, ogarnęło przerażenie. Doznanie było tak nieoczekiwane,
że nie dokończywszy zdania, w panice uchwyciła się poręczy, w obawie, że
upadnie. Zupełnie jakby z kimś... współcierpiała.
- Delyth! Nic ci nie jest? Może coś ci zaszkodziło? Coś, co zjadłaś albo
wypiłaś? - Megan pobladła z niepokoju i pomogła siostrze usiąść na
drewnianym stopniu.
- 31 -
S
R
Ale to był ból innego rodzaju, toteż Delyth zaprzeczyła ruchem głowy.
- Po prostu zrobiło mi się nagle trochę słabo. Nie przejmuj się, zaraz mi
przejdzie...
Mimo usilnych protestów siostry, Megan poszła po Jamesa.
Zatroskany, przykląkł obok Delyth; dotknął dłonią jej czoła, sprawdził
tętno.
- Co się właściwie stało? - próbował się dowiedzieć. Znowu ogarnęło ją to
przeklęte poczucie pewności.
- Kto tu mieszka? - spytała, wskazując drzwi po przeciwnej stronie
podestu.
Megan wyglądała na zdezorientowaną.
- Czemu o to... To mieszkanie Charlesa, tego prawnika. Rozmawiałaś z
nim dziś na przyjęciu. Wyszedł wcześnie, bo w poniedziałek ma jakąś ważną
sprawę w sądzie, do której musi się przygotować. Ale dlaczego...
- Ktoś w tym mieszkaniu jest poważnie chory - oznajmiła z wysiłkiem
Delyth. - A może nawet umierający.
Megan potrząsnęła głową.
- Charles mieszka sam, a kiedy był u mnie, nic mu nie dolegało.
- Masz jakieś podstawy, żeby tak myśleć? - zwrócił się do Delyth James.
Oczywiście nie miała żadnych podstaw. I wiedziała, że ich zdaniem
zachowuje się niedorzecznie. Może faktycznie powinna dać sobie spokój i
wrócić na przyjęcie... Jednak gdy tylko o tym pomyślała, pewność powróciła ze
zdwojoną siłą: ktoś potrzebuje pomocy!
- Musimy z nim porozmawiać - upierała się. - Albo przynajmniej
zadzwońmy do drzwi...
- Będzie zły, że mu przeszkadzamy - mruknęła Megan. - Ale skoro
nalegasz...
Zadzwonili trzy razy, lecz nikt im nie otworzył.
- 32 -
S
R
- Pójdę do siebie i zatelefonuję do niego - oświadczyła Megan. - Może
jest w gabinecie i nie słyszy.
- Uważasz mnie za wariatkę, prawda? - spytała Delyth Jamesa, gdy zostali
sami.
- Nie, wcale tak nie uważam. Myślę tylko, że możesz się mylić. Nigdy
jednak nie nazwałbym cię wariatką.
Zirytował ją ten jego diabelny zdrowy rozsądek.
- Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko poczekać i przekonać się -
rzekła ostrym tonem, kończąc tę przykrą dla niej wymianę zdań.
W tej samej chwili wróciła do nich Megan.
- Telefonu też nikt nie odbiera. A przecież jestem pewna, że Charles jest
w domu. Może bierze kąpiel?
- Zapewniam cię, że nie - odrzekła beznamiętnie Delyth.
Z niepewną miną Megan wyciągnęła z kieszeni klucz do mieszkania [ Pobierz całość w formacie PDF ]