[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kiedy nie ma na drodze żywej duszy, stoję
przed skrzyżowaniem, aż zapali się zielone
światło. Nie śmiecę na ulicy, nie kłamię w ze-
znaniach podatkowych, nawet nie depczę traw-
ników. Nie umiałabym żyć tak jak ty i twoi
kumple.
Na myśl o tym, że zaraz go straci, poczuła
zimno, jak gdyby nagle słońce przestało grzać.
Cierpiała równie mocno, jak przed rokiem, gdy
uciekała z Chicago. Zdała sobie jednak sprawę,
że gdyby nie wyjechała wtedy bez pożegnania,
ale od razu powiedziała to, co jej leżało na
94 Maureen Child
sercu, oszczędziłaby sobie bólu, jaki odczuwała
teraz.
Wyciągnął rękę, by pogłaskać ją po głowie,
ale cofnęła się, choć tak naprawdę miała ochotę
wtulić się w jego ramiona.
 Wiesz dobrze, że nie mogę ci dać tego,
czego chcesz. Wiedziałaś o tym od samego
początku.
 Owszem. Ale to nie znaczy, że nie cierpię
z tego powodu.
 Jeśli cię to pocieszy, mnie też jest ciężko...
 %7ładna to pociecha.  Podniosła na niego
oczy pełne łez.  Jest mi przez to jeszcze gorzej.
Po powrocie do domu Jake postanowił
przejść się nad brzeg oceanu, by trochę upo-
rządkować myśli. Mimo iż Doyle został schwy-
tany, lekkomyślnością byłoby pozostawianie
Giny samej, więc udał się na tyły domu, gdzie
mógł usiąść na skale.
Nie chciał ponownie skrzywdzić ani jej, ani
siebie, a jednak nie był w stanie trzymać się od
niej z daleka, choć przed przyjazdem do Sunrise
Beach solennie to sobie obiecywał. Wpatrując
się w falującą powierzchnię oceanu, starał się
tłumaczyć sobie samemu, że do jego obowiąz-
ków należało zapewnienie jej bezpieczeństwa,
a nie szczęścia. Jeśli zaś Gina go znienawidzi, to
może tym łatwiej będzie jej o nim zapomnieć.
Jak prędko uda się jemu tego dokonać, to już
Skarb gangstera 95
inna sprawa, ale ta akurat kwestia mniej go
przejmowała.
Sprzed domu dobiegł go dz
więk zatrzymują-
cego się samochodu, więc zerwał się natychmiast
na równe nogi i pospieszył w tamtym kierunku.
Wyciągnął pistolet i wycelował w auto.
Na werandzie pojawiła się Gina, ubrana
w bawełniany podkoszulek i dżinsy, przez co
wyglądała na jeszcze młodszą niż w rzeczywis-
tości.
 Wracaj do domu  zażądał, ale nawet nie
zaszczyciła go spojrzeniem.
Z auta wysiadł wysoki, bardzo szczupły
mężczyzna w okularach, trzymając przed sobą
jakąś niewielką paczuszkę. Zauważył najpierw
Jake a i stanął jak wryty na widok broni w jego
ręku.
 Kim pan jest?  zapytał Jake, nie spusz-
czając go z celownika.
 Nazywam się Charles Simmons  przed-
stawił się tamten drżącym głosem.  Z kan-
celarii prawnej Schuyler, Fitch i Hopkins. Pan
Miletti był naszym klientem.
 Jimmy?  odezwała się Gina.
 Zgadza się. Mam przesyłkę dla panny
Palermo.
 Co jest w tej paczce?  wtrącił się Jake,
zatrzymując Ginę ruchem ręki.
 A czy nie mógłby pan skierować broni
gdzieś indziej?
96 Maureen Child
 Nie.
 Jake!  Upomniała go Gina.
 Nie, dopóki nie dowiem się, co zawiera ta
paczuszka.
 Panna Palermo jest beneficjentką testa-
mentu pana Miletti  wyjaśnił mężczyzna.
 Przyszedłem, żeby wykonać jego ostatnią
wolę.
 Daj spokój, Jake  poprosiła.  Przecież
widzisz, że pan Simmons wygląda zupełnie
niegroz
nie.
Tak, podobnie jak wielu psychopatów, po-
myślał, ale opuścił broń.
 Nie mam pojęcia, co tam może być
 stwierdził Simmons, zerkając raz po raz
z przestrachem na Jake a.  Pan Miletti zdepo-
nował to w naszej kancelarii z prośbą o doręcze-
nie pannie Palermo w miesiąc po jego śmierci.
 Dziękuję panu.  Gina wzięła od niego
paczuszkę.
 Nie ma za co.  Mężczyzna zrobił już krok
w kierunku auta, ale najwyraz
niej coś sobie
jeszcze przypomniał, bo zaraz się cofnął.  Pan
Miletti zostawił też trochę pieniędzy i akcji. Nie
ma tego za wiele, ale proszę, wszystko jest tutaj.
Wyjął z kieszeni grubą kopertę i przekazał ją
Ginie.
 W takim razie ja już pójdę. %7łyczę dobrej
nocy i do widzenia.
Pospiesznym krokiem powrócił do auta i od-
Skarb gangstera 97
jechał z piskiem opon, nie pozostawiając naj-
mniejszych wątpliwości, że jego ostatnie słowa
były tylko zwrotem grzecznościowym.
 Chyba go wystraszyłem  ucieszył się
Jake, chowając pistolet do kabury.
 Wcale się nie dziwię, nie jego jednego.
 Otworzysz to?
 Oczywiście.
Odkleiła taśmę, przytrzymującą szary pa-
pier, a następnie odpakowała niewielkie pudeł-
ko, w którym znajdowała się ramka, włożona
zdjęciem do dołu. Gdy ją odwróciła, okazało
się, że w ramce jest zdjęcie zrobione podczas
uroczystego rozdania dyplomów ukończenia
szkoły średniej. Fotografia przedstawiała Jim-
my ego oraz Ginę, ubraną w tradycyjny grana-
towy strój i czworokątną czapkę.
 Och, Jimmy...  wyszeptała, starając się za
wszelką cenę powstrzymać łzy.
Gdy Jake objął ją ramieniem, nie zaprotes-
towała ani nie odsunęła się, była wdzięczna, że
może czerpać pocieszenie z jego bliskości.
 Jest jeszcze jakiś liścik  zauważył, od-
klejając kopertę od szarego papieru pakowego.
 Przeczytaj  poprosiła, nie była bowiem
w stanie oderwać oczu od zdjęcia.
Jake otworzył więc kopertę, wyjął niewielką
karteczkę i przeczytał, co było na niej napisane.
Potem przeczytał jeszcze raz. I jeszcze raz.
Wreszcie wybuchnął głośnym śmiechem.
98 Maureen Child
 Co tam jest takiego zabawnego?
 Zobacz sama.  Podał jej liścik.
 ,,Ginie, mojemu jedynemu skarbowi. Nie
zapomnij o mnie, kochanie. Jimmy  . Skar-
bowi?  powtórzyła z niedowierzaniem.
 Tak jest, kochanie.  Jake wciąż nie mógł [ Pobierz całość w formacie PDF ]