[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zapalenie opon. Wysoki świdrujący dz
więk. Kto raz usłyszał, nigdy nie
zapomni.
Szybka jazda nocą do szpitala, jakieś leczenie podjęte w krytycznej
sytuacji, gdy było już za póz
no. Wspomnienie małej białej trumny na
weneckim cmentarzu Isola di San Michele prześladuje go do dziś.
Sześciolatek nie ogarniał jeszcze wpływu, jaki to wydarzenie będzie
miało na rodzinę. Wiedział tylko, że nic nie będzie takie jak dawniej. Matce
81
R
L
T
na zawsze pozostał smutek w oczach, a ojciec jak szalony rzucił się w wir
pracy. Tak jakby to mogło ukoić ból.
Sytuacji nie ułatwiał fakt, że o przypadku Dantego szeroko rozpisywały
się wścibskie media.
W rodzinie nazywali Dantego darem niebios. Po urodzeniu siostry
Gabriela matka myślała, że już nie będzie mogła mieć dzieci. Przyjście na
świat Dantego świętowano więc bardzo uroczyście. A lata po jego śmierci
Gabriel i siostra bali się nawet wymówić to imię. Zdjęcie uśmiechniętego
maluszka trzymali w zamkniętej szufladzie w pokoju dziecinnym.
Dzieciństwo Gabriela było naznaczone tragedią. Ojciec traktował dom
wyłącznie jak stołówkę i miejsce noclegowe, prawie nigdy w nim nie bywał.
Pewnie kochał swe dzieci, ale dom zbyt silnie kojarzył mu się z bolesnymi
wspomnieniami. Poświęcił się pracy, był ciągle w stresie, nie dbał o zdrowie.
Teraz zbiera tego żniwo. Ukryta choroba serca powoli go zabija.
Gabriel czuł się odpowiedzialny za matkę. Może miał poczucie winy, że
przeżył? W każdym razie starał się, by w jej oczach gościło trochę mniej
smutku.
Jedynie długie letnie wakacje, które spędzał u wujka w Pizie, pozwalały
mu znów czuć się dzieckiem. Tylko wtedy zrzucał z siebie brzemię rodzinnej
tragedii.
Ilekroć miał przed sobą chore dziecko, przypominał sobie, dlaczego
wybrał ten zawód. %7ładne dziecko nie ma prawa cierpieć tak jak Dante. %7ładna
rodzina nie powinna przeżywać tragedii, którą oni przeżyli. Dwadzieścia pięć
lat to szmat czasu, ale ból nie minął.
Kilka lat temu jego kolega stracił synka. Gabriel okazał się jedynym
człowiekiem, który potrafił go wysłuchać. Frank powiedział mu, że ból rośnie
z każdym rokiem, bo zbliżają się kolejne daty, jak kamienie milowe. Teraz
82
R
L
T
szedłby do szkoły, a teraz by ją kończył. Teraz obchodziłby osiemnastkę, a
teraz zdawał na studia. A to wszystko go ominie.
Zauważył, że matka stawia w kalendarzu maleńkie znaczki. Po
dłuższym czasie stwierdził, że to są właśnie te kluczowe daty w nieprzeżytym
przez Dantego życiu. Kolejne urodziny. Rocznice śmierci. Gwiazdka
oznaczała osiągnięcie pełnoletności. Czerwony trójkąt  maturę.
Rodzina. To coś pełnego radości, ale i bólu. Dlatego nie sprzeciwiał się
etykietkom, jakie nadawały mu media. Milioner playboy, doktor Podrywacz.
Niech im będzie. To odstraszy kobiety, które ewentualnie marzyłyby o
ślubnym welonie, domu z ogrodem i pomalowanym na biało płotem.
To mu dawało spokój i możliwość oddania się ukochanej pracy. Bo dla
niego to nie była praca jak każda inna. Traktował ją jak posłannictwo, jak
szansę na odkupienie. Nie potrafił wprawdzie uratować brata, ale do tej pory
wydarł śmierci ponad setkę dzieci. Dzieci, które mogły przynosić radość
swoim rodzinom, cieszyć się słońcem, a nie spoczywać w zimnej wilgotnej
ziemi.
%7łycie jest największym skarbem.
On jest odpowiedzialny. Nie jak tamten lekarz, który wolał wcześniej
iść do domu, niż sumiennie zająć się chorym malcem. Gabriel zawsze
poświęca mnóstwo czasu dzieciom i ich rodzinom. Robi więcej, niż do niego
należy. %7ładna rodzina nie zasługuje, by cierpieć tak, jak cierpi rodzina Russo.
W kieszeni zabrzęczała komórka. Sprawdził. Wiadomość od ojca.
Znowu?
Westchnął. A więc spoczynek nie jest mu pisany.
 No to jak? Puścisz parę z ust?
Katherine stała przed nią z zaplecionymi na piersiach rękami i groz
ną
miną. Oj, nie będzie łatwo.
83
R
L
T
Francesca usiłowała grać pierwszą naiwną.
 Nie wiem, o co ci chodzi.
 Wiesz, wiesz, moja pani. Ludzie mówią, że po kolacji poszłaś z
panem Ciacho na drinka. Jak było?
Dobre pytanie. Tylko że ona nie potrafi na nie odpowiedzieć.
 Jak do tego doszło?  naciskała Katherine.  Myślałam, że go nie
cierpisz.
 Bo nie cierpię. To znaczy... nie cierpiałam.
 No, nareszcie coś ciekawego.
Francesca poczuła się zapędzona w kozi róg. No bo co ma teraz
odpowiedzieć? %7łe cały wieczór zastanawiała się, czy naprawdę go nie lubi, a
on póz
niej szepnął jej coś gorącego do ucha? %7łe niby chciał pocałować, ale
wziął nogi za pas? %7łe miała wtedy motyle w brzuchu jak jakaś nastolatka i nie
była w stanie myśleć?
Jak ma to wyjaśnić koleżance? Przyznać się, że widocznie nie jest
wystarczająco interesująca? Wystarczająco seksy?
Przecież nie miała pojęcia, dlaczego uciekł i co wtedy myślał. Czy
będzie chciał powtórzyć ten numer? A ona ma pracować z nim i w każdej
chwili spodziewać się czegoś podobnego? Niedoczekanie. To nie w jej stylu.
Nie jest drżącym na wietrze kwiatuszkiem cierpliwie czekającym, że go ktoś
w końcu zauważy.
Fakt, on jest przystojny. Fakt, jest seksowny. Fakt, przez ułamek [ Pobierz całość w formacie PDF ]