[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ruch Rendara. Edge nie zareagował; kiedy zabójca spojrzał w górę i zobaczył go
wiszącego nad nim, do Dasha dotarło, że może tylko odwlec nieuchronne na kilka
sekund. Jak tylko transpastalowy deszcz ustał, Edge znów podniósł ramię... i
cisnął ostrzem.
ROZDZIAA
25
Dash patrzył, jak rodiańska broń go mija, i nawet obejrzał się za nią szybującą
łagodnym łukiem w górę. Tuż nad nim Javul kontynuowała swoją wspinaczkę; nie
było szans, żeby zauważyła ostrze. Nie miało to jednak znaczenia, bo jeśli Dash
szybko czegoś nie zrobi, poczuje je, i to bardzo boleśnie - był tego pewien.
Podniósł pistolet do strzału i krzyknął:
- Javul! Kryj się!
Obejrzała się, zobaczyła broń w jego dłoni i zanurkowała pod stopień nad swoją
głową.
Dash namierzył ostrze, które właśnie zwalniało, osiągając najwyższy punkt lotu
około czterech metrów nad głową dziewczyny Szybko obliczył w myśli trajektorię
spadkową i ustawił cel na spodziewanym torze lotu. Nic wielkiego, pomyślał.
A
atwiejsze to niż strzelanie do wężonietoperzy na bagnistym księżycu Naboo.
Podczas strzelania do nietoperzy trzeba było odgadnąć, gdzie zamierzają zawisnąć
na ułamek sekundy, i wtedy...
Wystrzelił. Ostrze eksplodowało wśród fontanny iskier, posyłając we wszystkich
kierunkach ostre odłamki. Poczuł, że coś ukłuło go w policzek i wyorało palącą
ścieżkę wzdłuż szyi. Prawe oko zapiekło go i zaczęło łzawić, ale zignorował ból
i obejrzał się na Edge'a.
Zaczerpnął z głośnym sykiem powietrza. Zabójca wykorzystał fakt, że Dash skupił
się na ostrzu, i był teraz znacznie bliżej - co najmniej o trzy metry. Kiedy
Dash mu się przyglądał, mrugając załzawionym okiem, Anomid sięgnął po zawieszone
u pasa następne ostrze.
Spirala była teraz bliska osiągnięcia centralnego punktu łuku. Dash szybko wziął
rękojeść blastera w zęby i zaczął się wspinać. Był już jakieś dwa metry wyżej,
kiedy nachylenie konstrukcji uniemożliwiło mu dalszą wspinaczkę. Chwycił się
Strona 110
MICHAEL REAVES MAYA KAATHRYN Bohnhoff - mroczne gry.txt
stopnia nad sobą zaczepiając stopy o centralny rdzeń, żeby nie spaść, i wtedy
Edge cisnął w powietrze drugie ostrze.
Tym razem Javul zauważyła je i schowała się najlepiej jak mogła pod najbliższym
stopniem. Dash zauważył, że jedną ręką manipuluje przy zapięciu kurtki, i modlił
się, żeby to oznaczało, że ma broń. Niestety - Javul zdjęła tylko kurtkę i
rzuciła ją do góry. Czyżby próbowała tej samej sztuczki, co wcześniej ze złotą
peleryną? Jeśli tak, to fatalnie - tym razem to nie mogło zadziałać.
Spojrzał znów w dół, na Edge'a. Zamaskowany humanoid znów podjął wspinaczkę,
zmniejszając dystans między sobą a Dashem z każdym ruchem szczupłego, bladego
ciała.
A niech to szlag!
Rendar wycelował i strzelił w jego stronę, powstrzymując na chwilę tę wędrówkę.
Ale ostrze...
Zerknął do góry, przeklinając swoje prawe oko, na które już prawie nic nie
widział. Javul wyrzuciła w górę nie tylko kurtkę, ale także uprząż
antygrawitacyjną. Spróbował się skupić, boleśnie świadom, że brak refleksu i
chwila nieuwagi mogą stać się przyczyną niepowodzenia. Ostrze zmieniło lekko
kurs - leciało teraz prosto na kurtkę; przecięło ją gładko na pół, mijając Javul
zaledwie o kilka centymetrów i wracając wśród opadających strzępków materiału w
stronę swojego właściciela. Kiedy znalazło się obok Edge'a, który wyciągnął po
nie rękę, Dash wychylił się i znów wystrzelił w jego stronę. Strzał trafił w
schody tuż nad głową zamaskowanego przeciwnika, odłupując od nich pokaz
ną porcję
transpastali.
Edge wyrzucił w górę rękę, żeby osłonić oczy... i wtedy ostrze uderzyło. Trafiło
go w prawe ramię, zraszając lśniącą krystaliczną powierzchnię kropelkami krwi, a
potem poszybowało dalej, w dół, na majaczącą w dali powierzchnię planetoidy. W
tłumie obserwującym widowisko zawrzało, a Dash wypuścił długo wstrzymywane
powietrze.
Gdzieś z boku ktoś wystrzelił z blastera - strzał trafił w chybotliwą
konstrukcję tuż nad głową Edge'a, co Rendar przywitał z niekłamaną radością.
Następny strzał doszedł jeszcze bliżej celu. Dash mocniej chwycił rękojeść
własnej broni i także wziął przeciwnika na cel... a wtedy wszystkie światła
zgasły, pogrążając scenę i widownię w kompletnych ciemnościach.
- O nie, tylko nie to - jęknął, ale i tak strzelił. Promień energii rozświetlił
na chwilę kryształową konstrukcję schodów; w jego blasku Dashowi mignęła postać
Edge'a, wspinającego się nieuchronnie w jego stronę. Jakby tego było mało,
tajemniczy strzelec znów podjął na ślepo ostrzał schodów. Dash spojrzał do góry,
żeby sprawdzić, czy uda mu się namierzyć Javul, i wydało mu się, że ten ktoś
strzela do drutów, na których zawieszona była cała konstrukcja, ale teraz miał
inne zmartwienia. Pomimo łzawiącego oka widział Charn całkiem dobrze - lśniące
soczewki w jej oczach emitowały tęczę światła, czyniąc ją zdecydowanie zbyt
dobrym celem. Artystka chyba też zdała sobie z tego sprawę, bo ściągnęła z głowy
perukę i cisnęła ją w dół. Niestety, z soczewkami sprawa nie była już taka
prosta. Dzięki nim Edge mógł dobrze wycelować i na pewno nie zawaha się tego
zrobić. Dash widział, jak Anomid się zbliża, czepiając się sprawnie stopni
rusztowania i pokonując dzielący ich dystans; jego srebrzysty kombinezon lśni} w
odległych światłach stacji i majaczył na tle chmur skłębionej trującej atmosfery
planetoidy w dole. Jego uporczywe milczenie - pomimo niezaprzeczalnego wysiłku,
jaki musiała go kosztować wspinaczka po odniesieniu takich ran - dodawało całej
tej scenie
jeszcze więcej grozy.
Dash zaklął i wystrzelił w jego stronę, a potem jeszcze raz. Chwilę póz
niej
poczuł, jak nad głową przelatuje mu strzał z widowni, prawie przysmażając mu
włosy.
- Hej, jestem tym dobrym! - zaprotestował, jakby ktoś mógł
go usłyszeć.
Spróbował schować broń do kabury, ale rozchybotane schody zadrżały nagle, jakby
w coś uderzyły. W ciemności, trzymając się kurczowo rdzenia konstrukcji, nie
trafił. Blaster wypadł mu z dłoni i poszybował w stronę planetoidy. Dash [ Pobierz całość w formacie PDF ]