[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- To żaden kłopot i żadna fatyga.
38
RS
Jasne, pomyślała z sarkazmem, wystarczyło, że zadzwonił na
lokaja, a potem wezwał kierowcę. %7ładnych korków, czekania na
przystanku czy w kolejce do pralni.
- Wasza Wysokość mógł przecież wysłać lokaja - dodała z
lekkim przekąsem. - Niepotrzebnie pan zaangażował w tę sprawę
tyle osób.
- Może, ale chciałem raz jeszcze pani podziękować i upewnić
się, że wszystko jest w porządku.
- No i?
- Wygląda na to, że tak. Nawiasem mówiąc, wprawdzie nie
korzystam z publicznych środków komunikacji, ale prowadzę
sam - powiedział i uśmiechnął się szarmancko.
Tak jak i wczoraj, zrobiło to na niej piorunujące wrażenie, aż
zabrakło jej tchu.
- Doprawdy?
- Owszem, proszę sobie wyobrazić, że potrafię prowadzić
samochód. Samodzielnie.
- W to nigdy nie wątpiłam, domyślam się, że Wasza
Wysokość ma wiele talentów, choć nie zawsze korzysta z tych
umiejętności.
- Mój lokaj ma dziś wolny dzień...
- Kawa jest gotowa! - Ich uszu dobiegł głos Katie, która
właśnie wyjrzała z kuchni i omal nie zemdlała na widok wuja.
- Co ty tu robisz?
Książę, wciąż jednak patrzył na Laurę. Dopiero po dłuższej
chwili przeniósł wzrok na siostrzenicę.
- Zapomniałaś o żakiecie pani Vandrell, moja droga. Jesteś
roztargniona.
- O, rzeczywiście...
- Ale to nie wszystko, o czym zapomniałaś - dodał
tajemniczo i wydobył z kieszeni marynarki atłasowe pudełeczko.
- Jeśli masz na myśli tę staromodną broszkę, to wcale o niej
nie zapomniałam, już lepszy byłby order za szczególne zasługi,
przynajmniej pasowałby Laurze do oczu, bo umocowany jest na
niebieskiej wstążce.
39
RS
- Ach tak - pokiwała głową Laura, zmieszana, że stoi w tak
niestosownym stroju pomiędzy członkami rodziny królewskiej i,
nie ze swej winy, uczestniczy w ich sprzeczce.
- Może wejdziesz do środka? - zawołała Katie. - Napijesz się
z nami kawy?
- Oczywiście, proszę bardzo. - Laura cofnęła się o krok. -
Proszę do środka. - Do mojej kuchni? Omal nie wybuchnęła
śmiechem. Jego Książęca Mość w mojej kuchni! W swojej
zapewne nie był jeszcze nigdy w życiu.
- Dziękuję, pani Vandrell. Bardzo proszę, by pani zechciała
przyjąć ten drobiazg - powiedział i wyciągnął w jej kierunku
dłoń, na której leżało śliczne pudełeczko. - To taki mały wyraz
mojej wdzięczności dla pani.
Wzięła pudełko i zajrzała do środka. Od razu widać było, że
znajdująca się w nim broszka zrobiona została przez artystę.
Owalna, nie za duża i z czystego złota. Lecz nie było w niej nic
osobistego, taki gadżet, który można podarować każdemu, kto
wyświadczył nam jakąś przysługę.
- Bardzo dziękuję, to dla mnie naprawdę niezwykle cenny
podarunek. Proszę, przejdz
my do pokoju, kuchnia to niezbyt
komfortowe miejsce.
- Ależ dlaczego, proszę nie robić sobie żadnych dodatkowych
kłopotów, i tak nadużyłem już pani gościnności, zjawiając się tu
bez zapowiedzi.
- Jak pan sobie życzy, Wasza Wysokość. Przepraszam na
moment, tylko odwieszę żakiet do szafy... i wrzucę coś na siebie -
wymamrotała cicho, zdając sobie sprawę, że szlafrok i ramiączko
nocnej koszuli zsunęły się jej z ramienia.
Czym prędzej zniknęła za drzwiami swojej sypialni. Książę
zdołał jednak dostrzec, gdy wchodziła do środka, rozrzuconą
pościel i jakieś czasopisma na podłodze.
Tylko dzięki przez lata praktykowanej powściągliwości udało
mu się zachować powagę.
40
RS
- Proszę się nie spieszyć, pani Vandrell, nie ma takiej
potrzeby. - Dopiero teraz, gdy zamknęła za sobą drzwi, na jego
twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
ROZDZIAA
CZWARTY
- Co ty tu robisz? - zapytał Aleksander, wchodząc do
kuchni. - Z kim rozmawiasz?
- Nie rozmawiam, dostałam wiadomość od Michaela, że chce
mnie zaprosić dziś do kina.
- Michael? To ten młody człowiek ze zdjęcia?
- Tak.
- Nie spisał się najlepiej...
- Zachowujesz się tak, jakby zasłużył na szafot - nadąsała
się Katie.
- Może nie jest aż tak z
le, ale twój kolega musi zrozumieć, że
obowiązuje nas całkiem inna etykieta.
- Chcesz kawy?
- Poproszę.
Katie postawiła przed wujem, który tymczasem usadowił się
przy stole kuchennym Laury, filiżankę z kawą.
- Proszę bardzo, tak jak lubisz, bez żadnych fanaberii, ani
śmietanki, ani cukru - powiedziała z przekąsem.
Bez fanaberii? Jakże mało go znała. Wprost przepadał za
wszelkimi fanaberiami, jeśli tylko zaistniały odpowiednie
warunki. Właśnie, i choć jednym uchem słuchał paplaniny
siostrzenicy, to cały czas miał przed oczami Laurę tuż po tym,
jak otworzyła mu drzwi: olbrzymie, pełne zdziwienia oczy, jej
alabastrową twarz i burzę nieposkromionych, jasnych włosów.
- Nie uważasz, Aleksandrze, że jestem śliczna? - Katie
spojrzała wyczekująco na wuja.
41
RS
- Z
liczna? - powtórzył jak echo. - Tak, śliczna. - Pokiwał
głową, przywołując w pamięci moment, gdy najpierw szlafrok, a
zaraz potem ramiączko koszuli nocnej Laury zsunęły się na bok i
jego oczom ukazało się jej gładkie, ponętne ramię. Ależ była
zaskoczona jego wizytą... Wyglądało na to, że spodziewała się zu-
pełnie kogoś innego. Ciekawe, kogo?
- Przepraszam, że tak długo kazałam na siebie czekać -
powiedziała Laura, zatrzymując się w drzwiach kuchni.
Końcówki jej włosów wciąż jeszcze były wilgotne.
- Nie ma sprawy - oznajmiła Katie. - Miałam czas trochę
porozmawiać z wujem i doszliśmy do wniosku, że trzeba zmylić
trop.
Książę spojrzał podejrzliwie na swoją siostrzenicę, która
trochę nerwowo bawiła się kubkiem, wbijając wzrok w blat stołu.
- Mam pewien plan i książę Aleksander zgodził się ze mną...
- Ach tak? - Co ona znowu knuje, pomyślał, ale milczał.
- Zmylić trop? Co masz na myśli? - spytała Laura.
- Chodzi o coś, co odwróciłoby uwagę dziennikarzy od tego [ Pobierz całość w formacie PDF ]