[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Sobór Watykański II stał się dla mnie mocnym impulsem do
zintensyfikowania działalności duszpasterskiej. Właściwie od tego
nale\
ałoby wszystko zacząć. 3 czerwca 1963 r. zmarł papie\
Jan XXIII.
To on zwołał Sobór, który rozpoczął się 11 paz
dziernika 1962 r. Było mi
dane brać w nim udział od początku. Pierwsza sesja została otwarta w
paz
dzierniku, a zakończyła się 8 grudnia. Uczestniczyłem w
posiedzeniach wraz z Ojcami soborowymi jako wikariusz kapitulny
archidiecezji krakowskiej.
Po śmierci Jana XXIII konklawe w dniu 21 czerwca 1963 r. wybrało
papie\
em arcybiskupa Mediolanu, kardynała Giovan-niego Battistę
Montiniego, który przybrał imię Pawła VI. W jesieni tego\
roku Sobór
podjął swe obrady na drugiej sesji, podczas której równie\
byłem obecny
w takim samym charakterze. 30 grudnia 1963 r. zostałem mianowany
arcybiskupem metropolitą krakowskim. Ogłoszenie tej nominacji
nastąpiło w styczniu 1964 r.,. a 8 marca, w niedzielę Laetare, odbył się
mój uroczysty ingres do katedry na Wawelu.
Pamiętam, \
e na progu katedry witał mnie prof. Franciszek Bielak i
wspomniany ju\
ks. infułat Bohdan Niemczewski, pre-pozyt kapituły.
Wprowadzili mnie do katedry, gdzie miałem zająć tron biskupi
osierocony po śmierci kardynała Sapiehy i arcybiskupa Baziaka. Nie
pamiętam szczegółów przemówienia, które wtedy wygłosiłem, ale
pamiętam, \
e były to myśli pełne wzruszeń związanych z Katedrą
Wawelską, jej dziedzictwem kulturowym, do którego  od zawsze" byłem
przywiązany, jak to ju\
wcześniej podkreśliłem.
Paliusz
Myślę te\
o głębokim i poruszającym znaku paliusza, który otrzymałem
w tym samym roku 1964. Na całym świecie metropolici, na znak
jedności z Chrystusem Dobrym Pasterzem i z Jego Wikariuszem,
sprawującym urząd Piotrowy, noszą na ramionach ten znak wykonany z
wełny jagniąt poświęconych w dniu świętej Agnieszki. Tylekroć jako
papie\
mogłem go przekazywać w dniu świętych Apostołów Piotra i
Pawła nowym metropolitom. Jak\
e piękna symbolika! W kształcie
paliusza mo\
emy dostrzec obraz owieczki, którą Dobry Pasterz bierze na
swoje ramiona i niesie, by ją ocalić i nakarmić. W tym symbolu
uwidacznia się to, co nas wszystkich jako biskupów łączy na pierwszym
miejscu: troska i odpowiedzialność za powierzoną nam owczarnię. To w
tej trosce i odpowiedzialności mamy tworzyć jedność i jej strzec.
Od 8 marca 1964 roku, dnia mojego ingresu, uczestniczyłem dalej w
Soborze ju\
jako arcybiskup metropolita i tak było a\
do jego
zakończenia w dniu 8 grudnia 1965 roku. Doświadczenie Soboru,
spotkania w wierze z biskupami Kościoła powszechnego, i zarazem
nowa odpowiedzialność za powierzony mi Kościół w Krakowie,
pozwoliły mi głębiej zrozumieć miejsce biskupa w Kościele.
Biskup w swoim Kościele lokalnym
Iakie jest miejsce, które dobroć Bo\
a wyznacza w Kościele biskupowi?
Od samego początku, na mocy włączenia w sukcesję apostolską, biskup
staje wobec Kościoła powszechnego. Jest posłany na cały świat i właśnie
dlatego staje się znakiem powszechności Kościoła. Odczuwam ten
powszechny wymiar Kościoła od dziecka, to jest od kiedy nauczyłem się
recytować słowa wyznania wiary: pierzę w jeden, święty, powszechny i
apostolski Kościół". Ta właśnie powszechna wspólnota jednoczy w sobie
świadectwa tylu ró\
nych miejsc, czasów i ludzi wybranych przez Boga i
zgromadzonych w Kościele  od Adama, �od sprawiedliwego Abla, a\
po
ostatniego wybranego�" (Lumen gentium, 2). Te znaki i te związki tak
wymownie dochodzą do głosu w liturgii święceń biskupich, \
e
przywołują na myśl całą historię zbawienia wraz z jej celem, którym jest
jedność wszystkich ludzi w Bogu. Ponosząc odpowiedzialność za
Kościół powszechny, ka\
dy biskup stoi równocześnie pośrodku swojego
Kościoła partykularnego, to znaczy pośrodku tego zgromadzenia, które
Chrystus powierzył właśnie jemu, \
eby za sprawą jego posługi biskupiej
coraz pełniej realizowała się tajemnica Kościoła Chrystusa, znaku
zbawienia dla wszystkich. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele
Lumen gentium czytamy:  Kościół Chrystusa jest prawdziwie obecny we
wszystkich prawowitych miejscowych zgromadzeniach wiernych, które o
ile trwają przy swoich pasterzach nazywane są w Nowym Testamencie
Kościołami. (...) W ka\
dej wspólnocie ołtarza, przy świętej posłudze
biskupa, pokazuje się symbol owej miłości i �jedności Ciała
Mistycznego, bez której nie mo\
e być zbawienia�. W tych wspólnotach,
choć nieraz są one szczupłe i ubogie albo \
yją w rozproszeniu, obecny
jest Chrystus, którego mocą jednoczy się jeden, święty, katolicki i
apostolski Kościół" (n. 26).
Tajemnica biskupiego powołania w Kościele polega właśnie na tym, \
e
odnajduje się on zarazem w tej jednej widzialnej wspólnocie, dla której
jest ustanowiony, i w Kościele powszechnym. Byłoby niewątpliwie
uproszczeniem i ostatecznie niezrozumieniem tajemnicy myśleć, \
e
biskup tylko reprezentuje Kościół powszechny w swojej wspólnocie
diecezjalnej - jaką dla mnie byl Kraków - i zarazem reprezentuje ją
wobec Kościoła powszechnego, w taki sposób jak na przykład
ambasadorzy reprezentują własne państwa albo organizacje
międzynarodowe. Biskup jest znakiem obecności Chrystusa w świecie. A
jest to obecność, która wychodzi naprzeciw ludziom tam, gdzie są;
wzywa ich po imieniu, podnosi, umacnia przesłaniem Dobrej Nowiny i
gromadzi przy jednym Stole. Dlatego biskup, który nale\
y do całego
świata i do Kościoła powszechnego, prze\
ywa swoje powołanie w
oddaleniu od innych członków episkopatu, aby pozostawać w ścisłym
związku z ludz
mi, których w imię Chrystusa gromadzi w swoim
lokalnym Kościele. Zarazem staje się dla tych właśnie ludzi, których
gromadzi, znakiem pokonywania ich samotności, gdy\
prowadzi ich ku
więzi z Chrystusem, a w Nim ku tym wszystkim, których Bóg wybrał
przed nimi od początku świata i tym, których gromadzi dzisiaj na całym
świecie, jak równie\
ku tym, których zgromadzi jeszcze w swoim
Kościele po nich, a\
po wezwanych w ostatniej godzinie. Wszyscy przez
posługę i znak biskupa są obecni w lokalnym Kościele.
Biskup sprawuje swoją posługę w Kościele w sposób prawdziwie
odpowiedzialny, gdy potrafi wzbudzić w wiernych \
ywe poczucie
jedności z nim, a poprzez jego osobę z wszystkimi wiernymi Kościoła na
świecie. Osobiście doświadczyłem tej serdecznej jedności w moim
Krakowie ze strony księ\
y, zakonów i świeckich. Niech Bóg im to
wynagrodzi! Z
więty Augustyn, prosząc o pomoc i zrozumienie, mawiał
do wiernych:  Być mo\
e wielu zwykłych chrześcijan zdą\
a do Boga
drogą łatwiejszą od naszej, idąc tym szybciej, im mniejszy cię\
ar
odpowiedzialności spoczywa na ich barkach. My natomiast będziemy
musieli zdać sprawę Bogu przede wszystkim z naszego \
ycia jako
chrześcijanie, a następnie w sposób szczególny z wypełnienia naszej
posługi jako pasterze" (Serm. 46, 1-2).
Taka jest tajemnica mistycznego spotkania ludzi  z ka\
dego narodu i
wszystkich pokoleń, ludów i języków" (Ap 7, 9) z Chrystusem obecnym [ Pobierz całość w formacie PDF ]