[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spuszczoną głową, tylko du\
e uszy ogniście sterczały z wysokiego kołnierza.
Bartek, niewątpliwie zadowolony z udanego kawału, nie manifestował swych
uczuć, ale Stefan a\
ręce zacierał patrząc na pora\
kÄ™ nielubianego kolegi. A
Wiktor tryumfalnie wyciągał pięść z opuszczonym w dół kciukiem, co u
staro\
ytnych Rzymian oznaczało pognębienie przeciwnika.
Niedługo jednak trwała uciecha pomysłowej trójki przyjaciół. Raz jeszcze
sprawdziło się mądre ludowe przysłowie:  Nie śmiej się, dziadku, z cudzego
przypadku". Przy rozdaniu świadectw okazało się, \
e Wiktor miał dwóję z
matematyki, Stefan  z historii, a Bartek za geografię dostał co prawda
trójkę, ale wszyscy wiedzieli, \
e to była  trójczyna z litości".
Na łeb, na szyję gnali z klasy do szatni, z której wybiegli w nie pozapinanych
paltach i z nie zawiązanymi sznurowadłami. Jeszcze tylko brakowało, \
eby
Sewerek wykłuwał im oczy swoim świadectwem bez jednej dwójki!
A rower, prześliczny sportowy rower, wbrew prawom rządzącym jego mechanizmem,
raptem ulotnił się, poszybował w przestworza, zginął.
ROZDZIAA
22.
KARA MUSI BYC. CZY STEFAN MA CHARAKTER?
WYPADEK ALINY. COS SA
YCHA
, ALE OSÓB NIE WIDA
.
JAK UPRZEDZI
WA
AZ
CICIELA?
 Bić cię nie będę  mówił ojciec  za du\
y ju\
jesteś. Ale kara musi być, bo
bez kary to byłoby i bez miary. Wymyśl sam coś takiego, co pamiętałbyś dłu\
ej
ni\
lanie.
Stefan stoi pod piecem, ręką trzyma się za eta\
erkę i nie mówi ani słowa.
Patrzy z daleka na nieszczęsne świadectwo le\
Ä…ce przed ojcem, potem przenosi
wzrok na końce swoich butów, przygląda się im ze specjalną uwagą w momentach,
kiedy w jego stronÄ™ zwraca siÄ™ twarz siedzÄ…cej przy stole mamy. Ojciec za\
ądał
świadectwa zaraz po kolacji  obejrzeli fatalny stopień oboje.
To ojciec przemawiał do rozumu Stefana. Mówił powoli, dobierał słów z rozwagą,
widać było, \
e jest Stefanową dwóją zmartwiony. Mama nic nie powiedziała. Usta
miała zaciśnięte, wąskie, wąziutkie. To było jeszcze gorsze ni\
przemowa ojca.
A znowu ta przemowa była na pewno gorsza ni\
lanie. Bo lanie to trzask, prask!
zabolało, ale człowiek czuł się skwitowany, rozgrzeszony. Takie Wiktorowe:  I
koniec. I kropka."
A przemowa ojca spokojna, powa\
na  jak do równego sobie... I jeszcze:  Wymyśl
sam"! Stefan ju\
, ju\
chce wybuchnąć:  A có\
to ja, ksiÄ…dz jestem, \
ebym
pokutę wynajdywał", ale hamuje się. Musi ojcu równie powa\
nie odpowiedzieć.
Prawda, jest ju\
du\
y. To zobowiÄ…zuje.
Strona 89
O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci 2007-03-28
 Niech mi tatuś zabierze pensję  mówi po chwili namysłu i ju\
nie spuszcza
oczu, kiedy ojciec odwraca się z krzesłem w jego kierunku. To du\
a ofiara ze
strony Stefka. Dwudziesto-złotowa pensja, otrzymywana punktualnie co
pierwszego, pozwala na bilet do kina, na zakup jakiegoÅ› drobiazgu nie
wchodzącego w zakres potrzeb szkolnych i nawet na drobne oszczędności.
. ¦ Powiedzmy: przez trzy miesiÄ…ce bÄ™dziesz otrzymywaÅ‚ pięćdziesiÄ…t procent.
Zgoda?
Stefan kiwa na zgodę głową. Za gardło go ściska. Ojciec jest taki Wyrozumiały.
A to świadectwo... Wstyd, wstyd!
PrzykrÄ… sytuacjÄ™ przerywa przybycie Wiktora. Stefan szuka na twarzy
przyjaciela śladów wzruszeń podobnych swoim. Ale Wiktor wygląda tak, jakby
właśnie otrzymał nagrodę za wspaniałe wyniki w nauce. Raz
no obwieszcza nowinÄ™:
 Dowiedziałem się przed chwilą, \
e Sewerek ju\
naszym zastępowym nie
będzie. Wysiadka.
 Pewnie się okazało, \
e ma kiepskie świadectwo, a zastępowy powinien świecić
przykładem, tak?  zgaduje ojciec.
 E... to nie...  Wiktor zająkał się  to nie. Tylko takie ró\
ne rzeczy
wymyślał. Kazał nam na przykład litery na hasło haftować. A przecie\
to
bzdura. Pan kierownik sam powiedział, \
e bzdura, bo przez ten haft to nie było
czasu na lekcje i...
 To ty te\
masz dwójkę?  zapytała wprost mama.
 Mam  wyznał Wiktor z tragicznym westchnieniem  z matematyki.
 Dlaczego mi o tym hafcie nie powiedziałeś?  zwrócił się ojciec do Stefka.
 To rzeczywiste...
Jak\
e łatwo było skorzystać z tej okazji! Usprawiedliwić się, uzyskać mo\
e
mniejszÄ… karÄ™...
 My nie haftowaliśmy, tatusiu. Nie byliśmy na tej zbiórce. To inni... cała
klasa przygotowywała litery.
 Właśnie mówię: o innych chodzi. Naturalnie, o całą klasę. I z Sewerysiem
koniec. Chocia\
ma dobre stopnie. I widać, \
e nareszcie sprawiedliwość...
 A ja ci mówię, chłopcze  przerwał mu ojciec  wasze dwójki  wasza wina. [ Pobierz całość w formacie PDF ]