[ Pobierz całość w formacie PDF ]

głucho gabinetu Lucy Gregg wisiała kartka z napisem: chwilowo nieczynne.
- No, to biuro Morrisona mamy z głowy! - mruknął Jupe, zatrzymując się nagle. - Nie
ma jej!
- Kogo? - Pete zahamował tuż za Pierwszym Detektywem.
- Sprzątaczki. Zniknęła, nie wychodząc na korytarz.
Pete przyłożył ucho do drzwi, spoza których przed chwilą dochodził hałas. Było cicho
jak makiem zasiał. Tylko gdzieś na końcu korytarza skrzypnęły drzwi toalety. Uchyliły się i
gwałtownie zamknęły.
- Rzeczywiście. Musi tam być jakieś inne wyjście.
I było. Schowek na wiadra, szczotki i odkurzacze okazał się pomieszczeniem
przejściowym. Drugie drzwi, zamknięte na klucz, musiały prowadzić do lewego skrzydła
budynku.
- Damy radę otworzyć? - mruknął niepewnie Jupiter Jones.
Pete uśmiechnął się cierpko. Nie miał aż takich skrupułów. W końcu niczego nie
kradli ani nie podrzucali. Podłubał drutem, który zawsze nosił w kieszeni. Prymitywny
zamek, ze zwykłą zasuwką, puścił po minucie.
- Zrobione!
Jupiter Jones ostrożnie wystawił głowę. Do końca nie wiedział, co jest  po drugiej
stronie lustra . Czasem czuł się niczym Alicja w Krainie Czarów.
- W porządku. Schody.
Pete trzymał klamkę.
- Przeciwpożarowe. Wyjście ewakuacyjne. Co robimy?
- Zwiedzamy - Jupiter był dobrej myśli. - Morderca Morrisona mógł znać to przejście.
Schody wiodą chyba na dach.
- Może właśnie tędy zeszli na parter. No... Hun-Wei i Hatkinson?
- Niemożliwe - potrząsnął głową Jupiter. - Schody kończą się w holu, na dole.
Musiałby ich widzieć portier. Nie zeszli ani nie zjechali.
Skradali się cicho, jakby podskórnie czując, że ktoś ich podgląda. Choć żaden cień nie
pojawił się za nimi, Jupe miał nieodparte wrażenie, że czyjeś oczy śledzą każdy ich krok.
Budynek miał dziesięć pięter, toteż Pierwszy Detektyw zmęczył się, zanim dotarli na ostatnie.
- Może tu gdzieś są ukryte kamery? - wyszeptał Jupiter, łapiąc z trudem oddech.
Pete zmarszczył brwi. Rozejrzał się uważnie. Sufit i ściany pomalowane na
obrzydliwy kolor ochry nie wskazywały, by coś na nich zamontowano.
- Kamera to nie guzik, Jupe - odparł. - Myślę, że przesadzasz z ostrożnością.
Pierwszy Detektyw nie odpowiedział. Wpatrywał się w klapę zamkniętą na solidną
antabę.
- Potrafimy ją podnieść?
Pete wypluł gumę. Naprężył muskuły, wytężył siły. I nic.
- Trzeba czymś podważyć. Najlepiej łomem.
Jupiter nie mógł się powstrzymać od śmiechu.
- Rzeczywiście nosisz ze sobą takie drobiazgi jak łom?
- Coś się znajdzie w tym składziku na szóstym piętrze.
Jupiter westchnął.
- Nie zamierzam dwa razy pokonywać czterech pięter! Jak chcesz, to biegnij.
Pete ruszył z kopyta. Dla niego największą frajdą był ruch. Dużo ruchu. Szybko
przygalopował z powrotem. W ręku trzymał dwie szczotki na kijach i metalowego mopa do
mycia linoleum.
Jupiter roześmiał się.
- Niezłe uzbrojenie! Szósta Flota na Pacyfiku zamierza podbić Filipiny.
Pete nie obraził się. Szczotki zaraz się połamały, ale mop okazał się niezwykle
przydatnym narzędziem. Antaba drgnęła i ustąpiła.
- Szósta Flota zdobyła Filipiny! - zawołał, otwierając klapę.
- Ale...
- Co tam, Pete? - Jupiter Jones przeciskał się z trudem. Wbrew oczekiwaniom klapa
wcale nie prowadziła na dach. Tylko do wąskiej, górą oszklonej galeryjki. Chłopcy stali
zaskoczeni.
- Co za głupie pomieszczenie! - szepnął zawiedziony Jupe.
- I nie ma stąd wyjścia?
- Ano, nie ma - odparł Crenshaw - bez sensu. Nagle rozległ się zgrzyt i ciężka klapa za
ich plecami zatrzasnęła się z hukiem. Obrócili się równocześnie, obaj jednakowo zaskoczeni.
- Co to? - wrzasnął Jupe. - Kto się wygłupia? Odpowiedzią była martwa cisza. Pete
przyskoczył do klapy, chcąc ją otworzyć. Niestety. Od środka była płaska i bez żadnego
uchwytu. Otwierała się tylko od strony schodów.
- Kto to zrobił? - warknął mrużąc oczy. - Jupe, kto to zrobił?
- Ten, kto nas śledził. I ma coś na sumieniu. Musimy być bardzo blisko prawdy o
mordercy, skoro tak się nas boi.
Pete rozejrzał się dookoła. Pomieszczenie, niezbyt obszerne, było na tyle wysokie, że
nie groził brak powietrza. I jasne, gdyż szklany dach wpuszczał mnóstwo światła.
-Wyjść stąd będzie można, tylko, gdy stłuczemy którąś z tych szyb. Tam, u góry.
Jupiter Jones podniósł wzrok.
- Ty się może przeciśniesz, ale ja? Poza tym jest za wysoko. A drabiny nie mamy.
Głupio byłoby siedzieć na szklanym dachu niczym kot.
- Bez paniki, Jupe - mruczał Pete, myszkując po zakurzonych kątach. - Tylko... co to
jest? - trzymał w dłoni wąską stalową klingę.
Jupiter Jones doznał olśnienia.
- Pete - powiedział wolno i spokojnie - odłóż to, co trzymasz w ręku. Ostrożnie, by nie
zostawić więcej odcisków palców niż te, które już na tym są.
Crenshaw otworzył usta.
- Zwariowałeś? O co...
- Pete, zrób raz to, o co cię proszę, nie pytając. Zaraz ci wyjaśnię.
Metalowy pręt spoczął na stosiku starych desek. Jupiter Jones, pochylony, przyglądał
mu się uważnie. Na cienkim niczym igła końcu widoczne były liczne rudawe plamy.
- No, może teraz mi powiesz?
Jupiter przykucnął.
- To jest bagnet, Pete. A te ślady to krew.
Crenshaw rzucił się na kolana.
- Chcesz powiedzieć, że...
- Tak. To jest najprawdopodobniej narzędzie zbrodni. Ten, kto zasztyletował
Morrisona, musiał tu wejść. Tuż przed ucieczką z budynku. Wrzucił bagnet i zamknął klapę.
Sądzę, że to Cole Hatkinson. Handlarz brylantów.
- Ten z teczką na łańcuszku?
- Właśnie.
- A kto nas zamknął?
Jupiter pokiwał głową.
- Jego wspólnik. Musi takiego mieć. Z
ledzi nas od samego początku. Zabrał trupa z
trawnika, ukradł ci brylant ze schowka w rowerze, ponieważ was widział w Centrum
Diamentowym. On wie o nas wszystko.
- Tylko my nic o nim nie wiemy.
- Dokładnie. I to mnie wkurza, Pete.
Bob wracał wyraz
nie ucieszony. Chciał jak najszybciej pochwalić się pozostałym
detektywom wiadomościami uzyskanymi na policji.
- To się zdziwi Jupe, gdy mu powiem, że Morrisona zamordowano nożem
sprężynowym! W komunikacie prasowym podano tylko, że cios trafił prosto w serce! - [ Pobierz całość w formacie PDF ]