[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tkanina się układa.
- Wyśmienicie! - zawołał kupiec. - Co za uroda! Gdzie znalez
liście, panie, taką lilię?
Ormund zmarszczył brwi, a Inga wyjaśniła pośpiesznie:
- To mój opiekun!
Zdumiony Holender rzekł:
- Och, wybaczcie mi, proszę, pomyłkę, ale wydawało mi się, że wyjątkowo dobrana z
was para.
- Ormundzie - szepnęła Inga. - Podoba mi się ta tkanina, czy jednak nie jest zbyt droga?
- O nic się nie martw - uspokoił ją rycerz i szybko dobił targu z gadatliwym kupcem.
Kiedy opuszczali pokład statku, Inga była szczęśliwa jak nigdy dotąd.
- Suknię uszyję sobie już sama. Och, Ormundzie, jak pięknie będę wyglądać!
Opiekun bez słowa poprowadził ją do szewca i zamówił lekkie eleganckie trzewiki, które
miały być gotowe w ciągu kilku dni.
A gdy już wszystko załatwili i ruszyli dalej, zdziwiona Inga spytała:
- Dokąd idziemy? Ta droga przecież nie prowadzi do dworu.
- Mam dla ciebie coś, co już dawno zamierzałem ci podarować, ale całkiem o tym
zapomniałem.
61
Zaskoczona, poszła za nim. Minęli kaplicę i skierowali się do chaty, w której mieszkali
krzyżowcy. Ormund poprosił, by poczekała na zewnątrz, po chwili jednak wychylił się zza
drzwi i dał znak, by weszła do środka.
- Nikogo nie ma - powiedział po cichu. - Tylko zachowuj się jak myszka, bo jeśli Gaute cię
tu zobaczy, znowu mi się dostanie.
Przemknęli się do jego izby i zamknęli drzwi.
- Tutaj mieszkasz? - zapytała Inga, rozglądając się z niedowierzaniem.
- Tak.
Zadrżała. Cela, pozbawiona okien, miała jeden zasłonięty derką otwór w suficie.
Panowała w niej wilgoć i chłód. Na klepisku stało tylko łoże i drewniany kufer.
- Och, Ormundzie - odezwała się Inga ze współczuciem. - Co mogę dla ciebie uczynić?
Tu nie jest ci dobrze.
- Takie życie wybrałem - odparł krótko.
Otworzył kufer i wyjął przepiękny, bogato zdobiony pas.
- Proszę, Ingo, jest twój. Kupiłem go w Hiszpanii, w drodze do Ziemi Z
więtej. Ma ozdoby
ze szczerego złota. Myślałem, że kiedyś podaruję go swej wybrance, ale potem złożyłem
śluby zakonne. Jesteś jedyną osobą, której pragnąłbym go ofiarować.
Inga, oniemiała ze wzruszenia, przyjęła prezent, a Ormund pomógł jej go zapiąć w talii,
choć dłonie mu drżały.
- Dzięki, Ormundzie - wyszeptała po chwili dziewczyna i zarzuciwszy rycerzowi ręce na
szyję, przytuliła twarz do jego policzka. - Piękniejszego daru nigdy jeszcze nie
otrzymałam, i to nie tylko dlatego, że jest taki drogocenny.
Rycerz zastygł w bezruchu, tylko jego palce zadrżały tuż przy jej ramionach. Inga
usłyszała dziwny, zduszony jęk wydobywający się z gardła Ormunda. Potem odepchnął
jej ręce i zakrywszy dłońmi twarz, odwrócił się tyłem. Słychać było jedynie jego nierówny
oddech.
- Znów cię czeka post? - zapytała szczerze zrozpaczona.
Ormund, już trochę uspokojony, z udaną wesołością odparł:
- Nie, nie sądzę, przecież nie uległem pokusie. Ale, droga Ingo, przyznaję, niełatwo
okiełznać twój gwałtowny temperament.
62
Dziewczyna zdjęła pas i trzymając go w dłoni, westchnęła zachwycona:
- Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś równie pięknego. I jak wspaniale będzie pasował
do błękitnej sukni!
- Dlatego właśnie wybrałem tę tkaninę, ale poczekaj! Mam coś jeszcze.
Gdy z kufra wydobył kolejne dwie rzeczy, Indze zaparło dech.
Pierwsza na pierwszy rzut oka nie wyglądała nadzwyczajnie, była to po prostu szpulka
nici. Ale Ormund powiedział:
- Te nici połyskujące złotem kupiłem także w Hiszpanii. Przyjmiesz ode mnie radę?
- Oczywiście.
- Wyhaftuj jakiś delikatny wzór wokół dekoltu, przy rękawach i u dołu sukni. I nic więcej,
bo byłoby za dużo ozdób. Mam rację?
- Tak. Nie uznaję kobiet, które obwieszają się klejnotami, żeby pokazać swe bogactwo.
Ale mimo to nie spuszczała wzroku z tego, co trzymał w drugiej dłoni.
- Słusznie - orzekł Ormund. - Najwyraz
niej mamy podobne gusta. Ale pelerynę mieć
musisz. To z Rzymu, została uszyta z tkaniny zwanej aksamitem. Dotknij, jaka jest
miękka. Szafirowa barwa będzie pasowała zarówno do sukni, jak i do twoich oczu. I
popatrz! Jest haftowana w złote gwiazdy.
- Jak wiosenne niebo wieczorową porą - zachwyciła się Inga i z namaszczeniem
pogładziła piękną tkaninę.
- Przymierz, czy nie jest za długa! Ale najlepiej załóż ją sama.
Uśmiechnęli się do siebie ze zrozumieniem. Inga zrazu bała się poruszyć i żałowała
tylko, że nie może przejrzeć się w zwierciadle. Ale potem obróciła się parę razy przed
Ormundem.
- Pasuje? - zapytała.
Nie odpowiedział, więc popatrzyła na niego zdziwiona. A gdy dostrzegła cierpienie w jego
oczach, bez słowa zdjęła i złożyła starannie pelerynę.
- Tak, pasuje - odburknął wreszcie Ormund. - A teraz wracaj już do siebie. Nie mam
czasu cię odprowadzić, już i tak z twojego powodu zaniedbałem obowiązki.
63
Jego głos brzmiał surowo i nieprzyjaz
nie. Inga, zdumiona zmiennością nastrojów
opiekuna, ze smutkiem spuściła wzrok.
- %7łałujesz, że podarowałeś mi te rzeczy? - zapytała nieśmiało. - Są bardzo cenne i
właściwie zbyt piękne jak dla mnie...
- Nie opowiadaj głupstw! - wybuchnął. - Nikt inny, prócz ciebie, by ich nie dostał. Ale idz

już, za chwilę wróci Gaute. Z czego się śmiejesz?
- Dziwi mnie, że ty, który wzbudzasz powszechny respekt, tak się boisz tego
Frostessona.
- Ten człowiek dzierży potężną władzę - tłumaczył się Ormund. - A ja chciałbym okazać
się godnym zaufania krzyżowcem. Ale chyba masz rację - dodał. - Przy nim czuję się jak [ Pobierz całość w formacie PDF ]